“Μου γράφεις να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Τι να κάνω εγώ σε μία χώρα που κατοικείται από οκτώ εκατομμύρια καγκουρώ;” Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
(από επιστολή του στον κουμπάρο του Αδαμάντιο Πεπελάση το 1957)
Δεν πάνε πολλά χρόνια από το θάνατο του στρατηγού Νικόλαου .....
(από επιστολή του στον κουμπάρο του Αδαμάντιο Πεπελάση το 1957)
Δεν πάνε πολλά χρόνια από το θάνατο του στρατηγού Νικόλαου .....
Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας ήταν τιμημένος στρατηγός και είχε χρηματίσει δύο φορές πρωθυπουργός. Όταν πέθανε, μερικοί φίλοι και συγγενείς πήγαν στο σπίτι που κατοικούσε για να ετοιμάσουν την κηδεία του και να μαζέψουν τα πράγματά του. Εκεί βρήκαν ολόκληρη την “περιουσία” του Πλαστήρα. Ήταν μερικά παράσημα, ένα σιδερένιο κρεβάτι εκστρατείας, δύο-τρεις τριμμένες κουβέρτες και μια εικόνα του Αγίου Νικολάου!
Το φωτεινό αυτό παράδειγμα ηθικής δεν έχει ξεχαστεί. Πολλές φορές έτυχε να ακούσω να το αναφέρουν στις συζητήσεις τους ακόμα και πολιτικοί αντίπαλοι του στρατηγού. Και πέρα απ’ αυτό, όμως, κανείς από τους μέχρι το 1981 πολιτικούς μας δεν μας είχε συνηθίσει στο είδος της πολυτελούς και σπάταλης ζωής που ζει και προκλητικά επιδεικνύει ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Νυχτερινά κέντρα, μπουζούκια, αναρίθμητα σπάταλα ταξίδια με “κουστωδίες συνοδών”, πολυτελείς διακοπές, δημόσιες εμφανίσεις με “επίσημες ευνοούμενες”! Τέτοια φαινόμενα που ο τόπος αυτός δεν είχε γνωρίσει με πρωταγωνιστικές κοινοβουλευτικές δημόσιους άνδρες, παρά μόνο σ’ αυτά τα τελευταιά έξι χρόνια που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως δεν είναι η μοναδική αιτία αυτής της κατάντιας. Υπάρχει και άλλη. Κι αυτήν πρέπει να την αναζητήσουμε στην κοινωνική προέλευση και σύνθεση, στη “δομή” της ηγετικής τάξης του ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Πώς έφτασαν εκεί που έφτασαν;
Η πορεία που γέννησε το ΠΑΣΟΚ είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφού έκανε δήλωση μετανοίας στον Παττακό, πήρε για δεύτερη φορά στη ζωή του διαβατήριο για το εξωτερικό από μια δικτατορία. Εγκατέλειψε εδώ στις φυλακές και στις εξορίες τους αγωνιστές της Δημοκρατίας για να κάνει… “αντίσταση” εκ του ασφαλούς από τη Σουηδία και τον καναδά!
Στο εξωτερικό βρισκόταν ήδη και είχε με επιτυχία υψώσει τη σημαία της πολιτικής αντίστασης ο Γραμματέας της ΕΔΗΝ (Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου) Νίκος Νικολαϊδης, ως εκπρόσωπος της Ένωσεως Κέντρου.
Αυτό όμως ενοχλούσε τον Ανδρέα. Δεν τον ενοχλούσε μόνο η ηπροσωπική προβολή του Νικολαϊδη, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η Ένωση Κέντρου, το κόμμα του πατέρα του, εξακολοθούσε να έχει πολιτική ύπαρξη και μετά τη δικτατορία. Ήθελε να είναι εκείνος Αρχηγός και ήθελε κάτι καινούριο, μια οργάνωση την οποία θα μπορούσε να ελέγχει ολοκληρωτικά.
Ίδρυσε λοιπόν το ΠΑΚ και αυτοανακηρύχτηκε αρχηγός του! Τον Ανδρέα όμως δεν τον ενδιέφερε η άμεση πτώση της δικτατορίας. Τον ενδιέφερε μόνο η προσωπική του υπόθεση δηλαδή το πώς θα εξαφάνιζε η χούντα τους παλιούς πολιτικούς και πώς σιγά-σιγά θα κατόρθωνε να έχει προβληθεί ο ίδιος ως πολιτικός ηγέτης μεγάλου τάχα διαμετρήματος και υποψήφιος κυβερνήτης της χώρας! Έτσι διέλυσε την Ένωση Κέντρου και εμφανίστηκε ως αρχηγός του “αντιστασιακού” ΠΑΚ.
[...]
Τόσο οι “Αμερικανοσπουδαγμένοι”, όσο και οι φοιτητές της Ευρώπης που πλαισίωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΚ, απέβλεπαν έκτοτε στον ίδιο κοινό στόχο: Στο προσωπικό τους “βόλεμα” μετά την πτώση της δικτατορίας.
Δεν αναφέρομαι βέβαια στο σύνολο των μελών του ΠΑΚ. Μέλος του ΠΑΚ άλλωστε υπήρξα κι εγώ ο ίδιος. Και μπορώ να βεβαιώσω ότι υπήρχαν αγνοί δημοκράτες μέσα στις τάξεις του, έτοιμοι και πρόθυμοι να αγωνιστούν για την ανατροπή της δικτατορίας και για μια καλύτερη Ελλάδα.
Υπήρχαν όμως στο ΠΑΚ και πολλοί καιροσκόποι. Σκέτοι καιροσκόποι και τυχοδιώτες. Άνθρωποι που από την πρώτη κιόλας μέρα της ένταξής τους στο ΠΑΚ έβλεπαν εαυτούς τους να νέμονται την εξουσία με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και σε τελική ανάλυση να πλουτίζουν με το χρήμα του λαού.
Αυτοί οι τυχοδιώκτες και οι καιροσκόποι επέπλευσαν μέσα στο ΠΑΚ. Ήταν τέτοιες οι προτιμήσεις, οι επιλογές, η συμπεριφορά και η τακτική του Ανδρέα, ώστε αν δεν ήσουν καιροσκόπος, τσανακογλείφτης και κόλακας δεν υπήρχει καμιά περίπτωση να διακριθείς εκεί μέσα και να ανέβεις στην “ηγετική ομάδα” που είχε δημιουργήσει.
Από τη στιγμή λοιπόν που η οργάνωση περιήλθε στον απόλυτο έλεγο του Ανδρέα και της κλίκας του, άρχισαν αμέσως και τα σκάνδαλα.
Τι έγιναν αλήθεια, εκείνα τα τεράστια ποσά των δολαρίων των μάρκων και των κορωνών που περιήλθαν στο ΠΑΚ;
Το ΠΑΚ δεν εισέπραττε μόνο τις εισφορές των μελών του. Οι πηγές χρηματοδότησής του ήσαν πολλές και άδηλες.
Δεν ήταν μόνοι οι “έρανοι” ανάμεσα στο ελληνικό στοιχείο, από την Αυστραλία μέχρι τον Καναδά και από την Καλιφόρνια μέχρι τη Γερμανία. Ήταν και οι γενναίες επιδοτήσεις από δημοκρατικά κόμματα της βόρειας Ευρώπης και φυσικά τα πλούσια αραβικά εμβάσματα των “αδελφών” Σαντάμ Χουσεϊν, Μουαμμάρ Ελ Καντάφι και Γιάρερ Αραφάτ.
Αλησμόνητος στον Ανδρέα θα μείνει ο προσωπικός εξευτελισμός του σε συνδιάσκεψη του ΠΑΚ, όταν μπροστά σε όλους τους “συνέδρους”, ο Κρις Γιόγκερσεν, εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Δανίας, σηκώθηκε και ρώτησε τον Ανδρέα με αυστηρή γλώσσα πού πήγαν τα χρήματα που είχε δώσει το κόμμα του ως οικονομική ενίσχυση του ΠΑΚ!
Ο Ανδρέας είχε “πανιάσει” και απομείνει άλαλος! Με την ένοχη σιωπή του ομολογούσε καταντροπιασμένος μπροστά στους “συνέδρους” την αλήθεια των όσων είχαν αρχίσει δειλά-δειλά να συζητούνται ανάμεσα στα μέλη του ΠΑΚ, ότι δηλαδή τα χρήματα αυτά τα είχαν ιδιοποιηθεί ο ίδιος και η “κλίκα” του.
Είμαι, επίσης σε θέση να γνωρίζω από άμεση προσωπική αντίληψη ότι τεράστια ποσά εισπράχθηκαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου και την “κλίκα” του για λογαριασμό του ΠΑΚ από “εφ’ άπαξ οικονομικές ενισχύσεις” πλουσίων ομογενών της Αμερικής. Εγώ ο ίδιος είχα δώσει στον Ανδρέα ένα τσεκ 17.000 δολαρίων προσφορά ομογενούς που διατηρούσε πρατηρίων βενζίνης στο Ιλλινόις.
Οι άνθρωποι αυτοί, δεν ήθελαν για διάφορους λόγους, να φαίνονται ότι βοηθούσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα. Έδιναν λοιπόν τα χρήματά τους στον Ανδρέα ή στους κατά τόπους εκπροσώπους του ΠΑΚ κρυφά, με την καλή από μέρους τους πίστη ότι τα χρήματα αυτά θα πήγαιναν για τον ιερό σκοπό της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα! Αλλά: το ΠΑΚ εξωτερικού επί έξι ολόκληρα χρόνια δεν έκανε καμιά σημαντική πράξη αντίστασης στην Ελλάδα. Δεν ξόδεψε ούτε μια δραχμή. Αγοράστηκαν, όμως, την ίδια εποχή από τον Ανδρέα ή από ανθρώπους που ενεργούσαν για λογαριασμό του η βίλλα στο Τορόντο και τα μαγαζιά στο Μόντρεαλ.
Η αγορά της πανάκριβης βίλλας του Τορόντο έχει ομολογηθεί από τον ίδιο τον Ανδρέα. Αντίθετα, την αγορά του κτιρίου καταστημάτων στο κέντρο του Μόντρεαλ ο Ανδρέας την κρύβει. Θα πήγαινε πολύ!
Όμως οι Έλληνες του Μόντρεαλ επιμένουν ότι το κτίριο ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Δείχνουν ποιο είναι και προσθέτουν ότι στα χαρτιά φαίνεται ως ιδιοκτήτρια μια άγνωση σ’ αυτούς εταιρεία.
Συνολικά, το θέμα δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία. Διότι είναι ζήτημα αριθμών:
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, από το 1968, μέχρι και τα τέλη του 1974, είχε πολύ περιορισμένα εισοδήματα. Είχε εργαστεί για λίγο καιρό καθηγητής σε Πανεπιστήμιο της Σουηδίας και για κάπως μεγαλύτερο διάστημα καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του Καναδά. Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι εργάστηκε συνεχώς και τα έξι χρόνια που έμεινε εκτός Ελλάδος (πράγμα που δεν συνέβη), αποκλείεται τα εισοδήματά του ως καθηγητή Πανεπιστημίου να του επέτρεψαν την αγορά του Τορόντο. Κι αυτό, διότι ο μεγαλύτερος μισθός που μπορούσε να έχει ως καθηγητής Πανεπιστημίου ήταν 40.000 δολάρια το χρόνο. Ζώντας σε ξένες χώρες, έχοντας τέσσερα παιδιά και ξοδεύοντας σχεδόν κάθε βράδυ χρήματα σε ολονύχτιες διασκεδάσεις με μπουζούκια και άφθονο αλκοόλ (είναι αδιαμφισβήτητα αυτά), λογικά θα έπρεπε και να δανείζεται για να μπορεί να ζει.
Αλλά κι αν ακόμα ζούσε με την οικογένειά του μια ζωή αιματηρών οικονομιών, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να βάζει στην άκρη περισσότερα από 15.000 δολάρια το χρόνο. Το ποσό αυτό μας κάνει συνολικά για τα έξι χρόνια 90.000 δολάρια. Η βίλα στο Τορόντο όμως, άξιζε, πέρα από κάθε αμφιβολία, πολύ περισσότερο από 250.000 δολάρια!
Από πού βρέθηκαν αυτά τα λεφτά; Έχουμε μήπως εδώ ανάγκη και άλλων αποδείξεων πέρα από την αδιάψευστη γλώσσα των αριθμών;
“Ρεμούλες” όμως στα χρήματα του ΠΑΚ γίνονταν και από την ηγετική “κλίκα” του ΠΑΚ στη Δυτική Ευρώπη, όπου δέσποζε η ομάδα Τσοχατζόπουλου. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγείται κανείς αβίαστα ύστερα από τρεις φοβερές καταγγελίες που έγιναν μέσα από τα βαθύτερα σπλάγχνα του ίδιου του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ.
Ένας εξάδελφος του αξέχαστου Νικηφόρου Μανδηλαρά, μέλος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αργότερα, δεν άντεξε! Βγήκε κάποια στιγμή ανοιχτά από τις εφημερίδες και κατάγγειλε ότι οι ιθύνοντες του ΠΑΚ Γερμανίας είχαν κατασπαταλήσει και σφετεριστεί χρήματα του ΠΑΚ.
Ο Διαμιανός Βασιλειάδης, άλλο έμπιστο και μαχητικό στέλεχος που είχε εκπαιδευτεί και στη χρήση όπλων σε στρατόπεδο Παλαιστινίων για λογαριασμό του ΠΑΚ, αποχώρησε κάποια στιγμή από το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλοντας κι αυτός την παρέα του Άαχεν (Τσοχατζόπουλος) για λοβιτούρες στα χρήματα του ΠΑΚ.
Η τρίτη καταγγελία έγινε από τον βουλευτή τότε του ΠΑΣΟΚ και σήμερα της Νέας Δημοκρατίας Διονύση Μπουλούκο.
Ο Διονύσης Μπουλούκος, αμέσως μετά τη διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ, τον Νοέμβριο του 1984, έδωσε στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών συνέντευξη Τύπου και αποκάλυψε τον πόλεμο των φατριών μέσα στο “Κίνημα”. Αποκάλυψε όμως επίσης ότι η φατρία των “Γερμανών” ήταν ισχυρή και αδιάσπαστη διότι τα μέλη της συνέδεαν αόρατοι ιστοί αράχνης που είχαν αμαρτωλά υφανθεί από τα χρόνια του ΠΑΚ στο εξωτερικό.
Η καταγγελία αυτή του Διονύση Μπουλούκου αποδείχτηκε όχι μόνο αποκαλυπτική αλλά και προφητική: Στα περισσότερα και μεγαλύτερα σκάνδαλα που ήρθαν αργότερα στο φως της δημοσιότητας πρωταγωνιστές ήσαν “διακεκριμένα” μέλη της ομάδας των Γερμανών.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η εξέλιξη των πραγμάτων δεν μπορούσε να είναι διαφορετική από αυτή που εμφανίζεται σήμερα. Η προϊστορία του ίδιου του Ανδρέα και των ανθρώπων της πιο έμπιστης σ’ αυτόν “φατρίας” αποτελούσε… “εγγύηση” και βάση γι’ αυτές τις εξελίξεις αποτέλεσαν και αποτελούν ο καιροσκοπισμός και ο τυχοδιοωκτισμός των περισσότερων από τους ανθρώπους που σήμερα μας κυβερνούν.
Οι βαθύτερες αιτίες των σημερινών φαινομένων βαθειάς κοινωνικής και ηθικής σαπίλας υπήρξαν και είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κοινωνική προέλευση και δομής της πράσινης “νομενκλατούρας” που κουβάλησε από το εξωτερικό στη δύστυχη Ελλάδα.
Από την πρώτη μέρα που το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία άρχισε από τους “ημετέρους” και τους “ημετέρους των ημετέρων” ένα άγριο κυνηγητό θέσεων στην κυβερνητική μηχανή. Η επίθεση της “πράσινης ακρίδας” στη λεία είχε κιόλας αρχίσει!
Όλοι όσοι γνωρίζαμε το ΠΑΣΟΚ από μέσα, παρακολουθούσαμε το πώς κάθε σημαίνον στέλεχος προωθούσε μέλη της οικογένειάς του ή της ομάδας του προς την κατάληψη νευραλγικών και παχυλά αμειβόμενων θέσεων. Κανένας από αυτούς που σήμερα είναι γνωστοί ως ήρωες σκανδάλων δεν ήταν ουρανοκατέβατος. Όλοι τους οφείλουν τη θέση τους και τη δύναμή της εξουσίας τους σε κάποιο πρωτοκλασσάτο στέλεχος ή σε μια δυναμική ομάδα-φατρία του Κινήματος.
Δεν είχε σταματήσει ακόμα ο απόηχος από την πρώτη εκείνη καμπανιστή δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι η κυβέρνησή του θα είναι “κυβέρνηση όλων των Ελλήνων” και εξαπολύθηκε απνηγής διωγμός κατά των ανθρώπων που υπηρετούσαν σε κυβερνητικής ή απλές υπαλληλικές θέσεις και (κατά τεκμήριο) δεν ήσαν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε, βλέπετε, αμέσως-αμέσως να… αδειάσουν μερικές θέσεις!
Μέσα στον πρώτο κιόλας μήνα απολύονται 70 υπάλληλοι της Εμπορικής Τράπεζας, 80 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, 40 φύλακες μουσείων, 25 υπάλληλοι του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Κομοτηνής, 10 υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών και πριν συμπληρωθεί το περίφημο “πρόγραμμα των 100 ημερών” οι απόλυσεις για λόγους κομματικούς παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Απολύονται 200 υπάλληλοι της Ολυμπιακής, άλλοι 50 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, όλοι οι πρόσθετοι αστυνομικοί που φρουρούσαν τις Εφορίες και εξελίσσονται σε μαζικούς διωγμούς οι απολύσεις στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, στα Ταχυδρομεία, στις Συγκοινωνίες, στα Γραφεία Τύπου του εξωτερικού και γενικά σε όλους τους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας.
Η πρώτη διαμαρτυρία γι’ αυτή την ανίερη αναβίωση της εποχής του Κήπου του Κλαυθμώνος και του “Τζουμπέ” ήρθε εκείνες τις μέρες από επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων, την Ομοσπονδία Υπαλλήλων ΕΛΤΑ, η οποία κατάγγειλε δημόσια ότι οι κομματικές διώξεις στον υπαλληλικό κόσμο είχαν πάρει τον χαρακτήρα πογκρόμ.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά διαδραματίζονται στον κόσμο των μικρών υπαλλήλων, γιατί στο επίπεο των λεγομένων “πολιτικών” κυβερνητικών θέσεων (Νομάρχες, Γενικοί Γραμματείς, Διοικητές Τραπεζών, Οργανισμών και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, Διευθυντές Κρατικών Επιχειρήσεων κλπ.) η “αλλαγή φρουράς” υπήρξε καθολική, όπως βέβαια γίνεται πάντοτε όταν αλλάζει η Κυβέρνηση στην Ελλάδα.
Οι μικροί και ασήμαντοι υπάλληλοι, όμως; Τι έφταιγαν; Τι έφταιγαν οι οδηγοί και οι σταθμάρχες της ΕΑΣ ή οι φύλακες των Μουσείων και οι κλητήρες του ΟΤΕ; Οι χιλιάδες χαμηλόμισθοι υπάλληλοι που βρέθηκαν στο δρόμο;
Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι πραγματοποιείται ή… “αλλαγή”! Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια κολοσσιαία προσπάθεια να κομματικοποιηθεί η κρατική μηχανή, σε συνδυασμό με το “βόλεμα” των οπαδών, των φίλων των συγγεννών και των μελών της “ομάδας” του κάθε ισχυρού μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα προς το όργιο των απολύσεων έχουμε εκείνους τους πρώτους μήνες της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ και τους εξαναγκασμούς σε παραίτηση. Παραμένει ακόμα μέχρι σήμερα άγνωστος ο αριθμός των υπαλλήλων που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν γιατί βρέθηκαν για διάφορους λόγους στο στόχαστρο των πρασινάνθρωπων. Μιλάμε για χιλιάδες.
Και αρχίζει ο χορός των διορισμών. Πρώτη βέβαια έρχεται η… οικογένεια!
Άμεσα πρέπει να “βολευτούν” τα αδέλφια, τα παιδιά, οι γυναίκες, τα ανήψια, οι γαμπροί και τα ξαδέλφια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει τη γυναίκα του Πρόεδρο των Ελληνίδων Γυναικών ενώ είναι… Αμερικανίδα υπήκοος! Τον γυιό του Γιωργάκη τον κάνει βουλευτή και αργότερα υφυπουργό!
Τον άλλο του γυιό, Ανδρέα, “ειδικό σύμβουλο” στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας! Τον γαμπρό του Θ. Κατσανέβα, Διοικητή στον ΟΑΕΔ και αργότερα στο ΙΚΑ και την κόρη του Σοφία τοποθέτησε σε Επιτροπές Εργασίας της Αγροτικής Τράπεζας.
Το φαινόμενο της “οικογενειοκρατίας” παίρνει σιγά-σιγά διαστάσεις απίστευτες και πρωτοφανείς. Η … “αγία” οικογένεια οργιάζει!
Θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες για να καλφυθεί το θέμα των “οικογενειακών” διορισμών. Ας δούμε, όμως ορισμένα “αντιπροσωπευτικά” δείγματα. Τον καιρό της παντοδυναμίας του “τσάρου” Γεράσιμου Αρσένη, ο αδελφός του Βικέντιος Αρσένης ήταν Πρόεδρος της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων (ΕΒΟ), η γυναίκα του Γεράσιμου Λούκα κατσέλη, Διευθύντρια του ΚΕΠΕ, η αδελφή της Νόρα Κατσέλη βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, η πεθερά του Γεράσιμου, Αλέκα Κατσέλη, μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και η γυναίκα του Βικέντιου, Λώρα, διευθύντρια του Γραφείου Παροχής Πληροφοριών για επενδύσεις!
Ο Αντώνης Τρίτσης είχε διορίσει την… αλλοδαπή γυναίκα του Σούζαν Μυλχάουζερ “ειδική σύμβουλο” στην ΕΡΤ!
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος διόρισε τον αδελφό του Στέφανο διευθυντή του ΕΟΤ στη Βόννη! Αυτό δεν ήταν ίσως και τόσο απαράδεκτο, αν ο κ. Διευθυντής δεν ήταν, πριν διοριστεί σ’ αυτή τη θέση, σερβιτόρος σε κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης! Αυτό είναι πραγματικά “αλλαγή”! Από σερβιτόρος, διευθυντής του ΕΟΤ!
Ο Σήφης Βαλυράκης διόρισε τον θείο του Σταύρο (πρών μπακάλη) σύμβουλο στο υπουργείο Συγκοινωνιών! Δεν άφησε όμως απ’ έξω και τα αδέλφια του! Ο Γιάννης Βαλυράκης πήγε σε ανώτερη θέση τον Οργανισμό Διεξαγωγής Ιπποδρομιών και ο Ανδρέας Βαλυράκης διευθυντής σε ασφαλιστική Εταιρεία θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας.
Η Μελίνα Μερκούρη τοποθέτησε τον αδελφό της Σπύρο στο υπουργείο Πολιτισμού και τον άντρα της Ζυλ Ντασσέν σκηνοθέτη στο Εθνικό Θέατρο.
[...και πολλά ακόμα]
Ο Λαλιώτης τον θείο του στην Ασφαλιστική Εταιρεία “Φοίνιξ”, ο Γεννηματάς την ανηψιά του στο υπουργείο Εσωτερικών [...κλπ].
Τον Κώστα Σημίτη τον βάφτισε μέλος της βασιλικής Οικογένειας και έχει τεράστια περιουσία σε ακίνητα, ενώ ο αδελφός του Σπύρος Σημίτης, ζει στη Γερμανία, όπου είναι καθηγητής σε Πανεπιστήμιο και έχει στενές σχέσεις με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως από προπολεμικά, οι αδελφοί Σημίτη, δεν είχαν απολύτως κανένα οικονομικό πρόβλημα. Επειδή όμως φαίνεται ότι ισχύει πάντοτε ο κανόνας “τα λεφτά πάνε στα λεφτά”, μια διαιτησία της ΔΕΗ με αντικείμενο τεράστια χρηματικά ποσά και ανάλογη αμοιβή, ανατέθηκε στον αδελφό του υπουργού και Γερμανό υπήκοο Σπύρο Σημίτη!
[...και διάφορα λοιπά]
Εκτός όμως από τα αδέλφια, τις γυναίκες και τ’ ανήψια έχουμε και τα… βλαστάρια μας! Τι γίνεται άραγε όταν τα βλαστάρια μας αυτά δεν μπορούν να μπουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια;
Ο γυιός του Κουτσόγιωργα μεταγγρέφεται από το Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών στη Νομική Αθηνών.
Η κόρη του Παρασκευά Αυγερινού από την Ατλάντα των ΗΠΑ στο Πολυτεχνείο Αθήνας. Τα παιδιά του βουλευτή Φλώρινας Στεφανίδη μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο ως… βορειοηπειρώτες χωρίς εξετάσεις, αλλά από τις εφημερίδες αποκαλύπτεται ότι ο Στεφανίδης ήξερε την Αλβανία μόνο από τον… χάρτη και ο βουλευτής αυτός παραπέμπεται να δικαστεί για την από μέρους του κατασκευασμένη ψευδή βεβαίωση περί της δήθεν βορειοηπειρώτικης καταγωγής του!
Ο σημερινός υπουργός Δημόσιας Τάξης Δροσογιάννης, για να μετεγγράψει τον γυιό του από τη Νομική Θράκης στη Νομική Αθηνών, παρουσίασε ένα έγγραφο κατά το οποίο υπήρχε σοβαρός κίνδυνης ζωής για τα μέλη της οικογένειάς του!
Ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού, Αντώνης Λιβάνης, για τον ίδιο σκοπό δηλαδή για μετεγγραφή του γυιού του, παρουσίασε έγγραφο κατά το οποίο ο γυιός του έπασχε από μελαγχολία με τάσεις αυτοκτονίας!
Όπως ήδη έχουν αντιληφθεί οι αναγνώστες ο κατάλογος των περιπτώσεων της “οικογενειοκρατίας” είναι μακρύς και ανεξάντλητος.
Το 1951, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας, η ζυθοποιία ΦΙΞ έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητούσε έναν οδηγό αυτοκινήτου. Με την ανεργία που υπήρχε τότε, παρουσιάστηκαν δεκάδες υποψήφιοι. Ανάμεσά τους και ένας μεσόκοπος άνθρωπος του μόχθου που δήλωσε στον υπάλληλο τον επιφορτισμένο με την πρόσληψη ότι ονομάζεται Πλαστήρας.
Ο υπάλληλος του ΦΙΞ κύτταξε τον υποψήφιο πάνω από τα γυαλιά του και σκέφθηκε ότι μπορούσε να κάνει και λίγο χιούμορ.
“Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;”, ρώτησε γελώντας.
Ο άνθρωπος που ζητούσε δουλειά δίστασε για λίγο και μετά είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν σαν να ντρεπόταν γι’ αυτό:
“Είναι αδελφός μου. Αλλά τόσο εκείνος, όσο κι εγώ, επιθυμούμε αυτό να μη σας επηρεάσει, αν υπάρχει κάποιος κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση”.
Αυτή ήταν η πολιτική ηθική και η ελληνική λεβεντιά στην κοινωνία μας πριν από χρόνια. Και οπωσδήποτε πριν από τον αμαρτωλό και ανήθικο κόσμο του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μια λεβεντιά και μια πολιτική ηθική που πρέπει εξάπαντος μια μέρα να αναστηθούν.
Από το βιβλίο “Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου αποκαλύπτει”
του Δήμου Μάρκου Μπότσαρη / Εκδόσεις Ισοκράτης / 1988
logioshermes
Νυχτερινά κέντρα, μπουζούκια, αναρίθμητα σπάταλα ταξίδια με “κουστωδίες συνοδών”, πολυτελείς διακοπές, δημόσιες εμφανίσεις με “επίσημες ευνοούμενες”! Τέτοια φαινόμενα που ο τόπος αυτός δεν είχε γνωρίσει με πρωταγωνιστικές κοινοβουλευτικές δημόσιους άνδρες, παρά μόνο σ’ αυτά τα τελευταιά έξι χρόνια που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως δεν είναι η μοναδική αιτία αυτής της κατάντιας. Υπάρχει και άλλη. Κι αυτήν πρέπει να την αναζητήσουμε στην κοινωνική προέλευση και σύνθεση, στη “δομή” της ηγετικής τάξης του ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Πώς έφτασαν εκεί που έφτασαν;
Η πορεία που γέννησε το ΠΑΣΟΚ είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφού έκανε δήλωση μετανοίας στον Παττακό, πήρε για δεύτερη φορά στη ζωή του διαβατήριο για το εξωτερικό από μια δικτατορία. Εγκατέλειψε εδώ στις φυλακές και στις εξορίες τους αγωνιστές της Δημοκρατίας για να κάνει… “αντίσταση” εκ του ασφαλούς από τη Σουηδία και τον καναδά!
Στο εξωτερικό βρισκόταν ήδη και είχε με επιτυχία υψώσει τη σημαία της πολιτικής αντίστασης ο Γραμματέας της ΕΔΗΝ (Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου) Νίκος Νικολαϊδης, ως εκπρόσωπος της Ένωσεως Κέντρου.
Αυτό όμως ενοχλούσε τον Ανδρέα. Δεν τον ενοχλούσε μόνο η ηπροσωπική προβολή του Νικολαϊδη, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η Ένωση Κέντρου, το κόμμα του πατέρα του, εξακολοθούσε να έχει πολιτική ύπαρξη και μετά τη δικτατορία. Ήθελε να είναι εκείνος Αρχηγός και ήθελε κάτι καινούριο, μια οργάνωση την οποία θα μπορούσε να ελέγχει ολοκληρωτικά.
Ίδρυσε λοιπόν το ΠΑΚ και αυτοανακηρύχτηκε αρχηγός του! Τον Ανδρέα όμως δεν τον ενδιέφερε η άμεση πτώση της δικτατορίας. Τον ενδιέφερε μόνο η προσωπική του υπόθεση δηλαδή το πώς θα εξαφάνιζε η χούντα τους παλιούς πολιτικούς και πώς σιγά-σιγά θα κατόρθωνε να έχει προβληθεί ο ίδιος ως πολιτικός ηγέτης μεγάλου τάχα διαμετρήματος και υποψήφιος κυβερνήτης της χώρας! Έτσι διέλυσε την Ένωση Κέντρου και εμφανίστηκε ως αρχηγός του “αντιστασιακού” ΠΑΚ.
[...]
Τόσο οι “Αμερικανοσπουδαγμένοι”, όσο και οι φοιτητές της Ευρώπης που πλαισίωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΚ, απέβλεπαν έκτοτε στον ίδιο κοινό στόχο: Στο προσωπικό τους “βόλεμα” μετά την πτώση της δικτατορίας.
Δεν αναφέρομαι βέβαια στο σύνολο των μελών του ΠΑΚ. Μέλος του ΠΑΚ άλλωστε υπήρξα κι εγώ ο ίδιος. Και μπορώ να βεβαιώσω ότι υπήρχαν αγνοί δημοκράτες μέσα στις τάξεις του, έτοιμοι και πρόθυμοι να αγωνιστούν για την ανατροπή της δικτατορίας και για μια καλύτερη Ελλάδα.
Υπήρχαν όμως στο ΠΑΚ και πολλοί καιροσκόποι. Σκέτοι καιροσκόποι και τυχοδιώτες. Άνθρωποι που από την πρώτη κιόλας μέρα της ένταξής τους στο ΠΑΚ έβλεπαν εαυτούς τους να νέμονται την εξουσία με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και σε τελική ανάλυση να πλουτίζουν με το χρήμα του λαού.
Αυτοί οι τυχοδιώκτες και οι καιροσκόποι επέπλευσαν μέσα στο ΠΑΚ. Ήταν τέτοιες οι προτιμήσεις, οι επιλογές, η συμπεριφορά και η τακτική του Ανδρέα, ώστε αν δεν ήσουν καιροσκόπος, τσανακογλείφτης και κόλακας δεν υπήρχει καμιά περίπτωση να διακριθείς εκεί μέσα και να ανέβεις στην “ηγετική ομάδα” που είχε δημιουργήσει.
Από τη στιγμή λοιπόν που η οργάνωση περιήλθε στον απόλυτο έλεγο του Ανδρέα και της κλίκας του, άρχισαν αμέσως και τα σκάνδαλα.
Τι έγιναν αλήθεια, εκείνα τα τεράστια ποσά των δολαρίων των μάρκων και των κορωνών που περιήλθαν στο ΠΑΚ;
Το ΠΑΚ δεν εισέπραττε μόνο τις εισφορές των μελών του. Οι πηγές χρηματοδότησής του ήσαν πολλές και άδηλες.
Δεν ήταν μόνοι οι “έρανοι” ανάμεσα στο ελληνικό στοιχείο, από την Αυστραλία μέχρι τον Καναδά και από την Καλιφόρνια μέχρι τη Γερμανία. Ήταν και οι γενναίες επιδοτήσεις από δημοκρατικά κόμματα της βόρειας Ευρώπης και φυσικά τα πλούσια αραβικά εμβάσματα των “αδελφών” Σαντάμ Χουσεϊν, Μουαμμάρ Ελ Καντάφι και Γιάρερ Αραφάτ.
Αλησμόνητος στον Ανδρέα θα μείνει ο προσωπικός εξευτελισμός του σε συνδιάσκεψη του ΠΑΚ, όταν μπροστά σε όλους τους “συνέδρους”, ο Κρις Γιόγκερσεν, εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Δανίας, σηκώθηκε και ρώτησε τον Ανδρέα με αυστηρή γλώσσα πού πήγαν τα χρήματα που είχε δώσει το κόμμα του ως οικονομική ενίσχυση του ΠΑΚ!
Ο Ανδρέας είχε “πανιάσει” και απομείνει άλαλος! Με την ένοχη σιωπή του ομολογούσε καταντροπιασμένος μπροστά στους “συνέδρους” την αλήθεια των όσων είχαν αρχίσει δειλά-δειλά να συζητούνται ανάμεσα στα μέλη του ΠΑΚ, ότι δηλαδή τα χρήματα αυτά τα είχαν ιδιοποιηθεί ο ίδιος και η “κλίκα” του.
Είμαι, επίσης σε θέση να γνωρίζω από άμεση προσωπική αντίληψη ότι τεράστια ποσά εισπράχθηκαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου και την “κλίκα” του για λογαριασμό του ΠΑΚ από “εφ’ άπαξ οικονομικές ενισχύσεις” πλουσίων ομογενών της Αμερικής. Εγώ ο ίδιος είχα δώσει στον Ανδρέα ένα τσεκ 17.000 δολαρίων προσφορά ομογενούς που διατηρούσε πρατηρίων βενζίνης στο Ιλλινόις.
Οι άνθρωποι αυτοί, δεν ήθελαν για διάφορους λόγους, να φαίνονται ότι βοηθούσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα. Έδιναν λοιπόν τα χρήματά τους στον Ανδρέα ή στους κατά τόπους εκπροσώπους του ΠΑΚ κρυφά, με την καλή από μέρους τους πίστη ότι τα χρήματα αυτά θα πήγαιναν για τον ιερό σκοπό της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα! Αλλά: το ΠΑΚ εξωτερικού επί έξι ολόκληρα χρόνια δεν έκανε καμιά σημαντική πράξη αντίστασης στην Ελλάδα. Δεν ξόδεψε ούτε μια δραχμή. Αγοράστηκαν, όμως, την ίδια εποχή από τον Ανδρέα ή από ανθρώπους που ενεργούσαν για λογαριασμό του η βίλλα στο Τορόντο και τα μαγαζιά στο Μόντρεαλ.
Η αγορά της πανάκριβης βίλλας του Τορόντο έχει ομολογηθεί από τον ίδιο τον Ανδρέα. Αντίθετα, την αγορά του κτιρίου καταστημάτων στο κέντρο του Μόντρεαλ ο Ανδρέας την κρύβει. Θα πήγαινε πολύ!
Όμως οι Έλληνες του Μόντρεαλ επιμένουν ότι το κτίριο ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Δείχνουν ποιο είναι και προσθέτουν ότι στα χαρτιά φαίνεται ως ιδιοκτήτρια μια άγνωση σ’ αυτούς εταιρεία.
Συνολικά, το θέμα δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία. Διότι είναι ζήτημα αριθμών:
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, από το 1968, μέχρι και τα τέλη του 1974, είχε πολύ περιορισμένα εισοδήματα. Είχε εργαστεί για λίγο καιρό καθηγητής σε Πανεπιστήμιο της Σουηδίας και για κάπως μεγαλύτερο διάστημα καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του Καναδά. Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι εργάστηκε συνεχώς και τα έξι χρόνια που έμεινε εκτός Ελλάδος (πράγμα που δεν συνέβη), αποκλείεται τα εισοδήματά του ως καθηγητή Πανεπιστημίου να του επέτρεψαν την αγορά του Τορόντο. Κι αυτό, διότι ο μεγαλύτερος μισθός που μπορούσε να έχει ως καθηγητής Πανεπιστημίου ήταν 40.000 δολάρια το χρόνο. Ζώντας σε ξένες χώρες, έχοντας τέσσερα παιδιά και ξοδεύοντας σχεδόν κάθε βράδυ χρήματα σε ολονύχτιες διασκεδάσεις με μπουζούκια και άφθονο αλκοόλ (είναι αδιαμφισβήτητα αυτά), λογικά θα έπρεπε και να δανείζεται για να μπορεί να ζει.
Αλλά κι αν ακόμα ζούσε με την οικογένειά του μια ζωή αιματηρών οικονομιών, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να βάζει στην άκρη περισσότερα από 15.000 δολάρια το χρόνο. Το ποσό αυτό μας κάνει συνολικά για τα έξι χρόνια 90.000 δολάρια. Η βίλα στο Τορόντο όμως, άξιζε, πέρα από κάθε αμφιβολία, πολύ περισσότερο από 250.000 δολάρια!
Από πού βρέθηκαν αυτά τα λεφτά; Έχουμε μήπως εδώ ανάγκη και άλλων αποδείξεων πέρα από την αδιάψευστη γλώσσα των αριθμών;
“Ρεμούλες” όμως στα χρήματα του ΠΑΚ γίνονταν και από την ηγετική “κλίκα” του ΠΑΚ στη Δυτική Ευρώπη, όπου δέσποζε η ομάδα Τσοχατζόπουλου. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγείται κανείς αβίαστα ύστερα από τρεις φοβερές καταγγελίες που έγιναν μέσα από τα βαθύτερα σπλάγχνα του ίδιου του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ.
Ένας εξάδελφος του αξέχαστου Νικηφόρου Μανδηλαρά, μέλος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αργότερα, δεν άντεξε! Βγήκε κάποια στιγμή ανοιχτά από τις εφημερίδες και κατάγγειλε ότι οι ιθύνοντες του ΠΑΚ Γερμανίας είχαν κατασπαταλήσει και σφετεριστεί χρήματα του ΠΑΚ.
Ο Διαμιανός Βασιλειάδης, άλλο έμπιστο και μαχητικό στέλεχος που είχε εκπαιδευτεί και στη χρήση όπλων σε στρατόπεδο Παλαιστινίων για λογαριασμό του ΠΑΚ, αποχώρησε κάποια στιγμή από το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλοντας κι αυτός την παρέα του Άαχεν (Τσοχατζόπουλος) για λοβιτούρες στα χρήματα του ΠΑΚ.
Η τρίτη καταγγελία έγινε από τον βουλευτή τότε του ΠΑΣΟΚ και σήμερα της Νέας Δημοκρατίας Διονύση Μπουλούκο.
Ο Διονύσης Μπουλούκος, αμέσως μετά τη διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ, τον Νοέμβριο του 1984, έδωσε στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών συνέντευξη Τύπου και αποκάλυψε τον πόλεμο των φατριών μέσα στο “Κίνημα”. Αποκάλυψε όμως επίσης ότι η φατρία των “Γερμανών” ήταν ισχυρή και αδιάσπαστη διότι τα μέλη της συνέδεαν αόρατοι ιστοί αράχνης που είχαν αμαρτωλά υφανθεί από τα χρόνια του ΠΑΚ στο εξωτερικό.
Η καταγγελία αυτή του Διονύση Μπουλούκου αποδείχτηκε όχι μόνο αποκαλυπτική αλλά και προφητική: Στα περισσότερα και μεγαλύτερα σκάνδαλα που ήρθαν αργότερα στο φως της δημοσιότητας πρωταγωνιστές ήσαν “διακεκριμένα” μέλη της ομάδας των Γερμανών.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η εξέλιξη των πραγμάτων δεν μπορούσε να είναι διαφορετική από αυτή που εμφανίζεται σήμερα. Η προϊστορία του ίδιου του Ανδρέα και των ανθρώπων της πιο έμπιστης σ’ αυτόν “φατρίας” αποτελούσε… “εγγύηση” και βάση γι’ αυτές τις εξελίξεις αποτέλεσαν και αποτελούν ο καιροσκοπισμός και ο τυχοδιοωκτισμός των περισσότερων από τους ανθρώπους που σήμερα μας κυβερνούν.
Οι βαθύτερες αιτίες των σημερινών φαινομένων βαθειάς κοινωνικής και ηθικής σαπίλας υπήρξαν και είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κοινωνική προέλευση και δομής της πράσινης “νομενκλατούρας” που κουβάλησε από το εξωτερικό στη δύστυχη Ελλάδα.
Από την πρώτη μέρα που το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία άρχισε από τους “ημετέρους” και τους “ημετέρους των ημετέρων” ένα άγριο κυνηγητό θέσεων στην κυβερνητική μηχανή. Η επίθεση της “πράσινης ακρίδας” στη λεία είχε κιόλας αρχίσει!
Όλοι όσοι γνωρίζαμε το ΠΑΣΟΚ από μέσα, παρακολουθούσαμε το πώς κάθε σημαίνον στέλεχος προωθούσε μέλη της οικογένειάς του ή της ομάδας του προς την κατάληψη νευραλγικών και παχυλά αμειβόμενων θέσεων. Κανένας από αυτούς που σήμερα είναι γνωστοί ως ήρωες σκανδάλων δεν ήταν ουρανοκατέβατος. Όλοι τους οφείλουν τη θέση τους και τη δύναμή της εξουσίας τους σε κάποιο πρωτοκλασσάτο στέλεχος ή σε μια δυναμική ομάδα-φατρία του Κινήματος.
Δεν είχε σταματήσει ακόμα ο απόηχος από την πρώτη εκείνη καμπανιστή δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι η κυβέρνησή του θα είναι “κυβέρνηση όλων των Ελλήνων” και εξαπολύθηκε απνηγής διωγμός κατά των ανθρώπων που υπηρετούσαν σε κυβερνητικής ή απλές υπαλληλικές θέσεις και (κατά τεκμήριο) δεν ήσαν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε, βλέπετε, αμέσως-αμέσως να… αδειάσουν μερικές θέσεις!
Μέσα στον πρώτο κιόλας μήνα απολύονται 70 υπάλληλοι της Εμπορικής Τράπεζας, 80 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, 40 φύλακες μουσείων, 25 υπάλληλοι του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Κομοτηνής, 10 υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών και πριν συμπληρωθεί το περίφημο “πρόγραμμα των 100 ημερών” οι απόλυσεις για λόγους κομματικούς παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Απολύονται 200 υπάλληλοι της Ολυμπιακής, άλλοι 50 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, όλοι οι πρόσθετοι αστυνομικοί που φρουρούσαν τις Εφορίες και εξελίσσονται σε μαζικούς διωγμούς οι απολύσεις στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, στα Ταχυδρομεία, στις Συγκοινωνίες, στα Γραφεία Τύπου του εξωτερικού και γενικά σε όλους τους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας.
Η πρώτη διαμαρτυρία γι’ αυτή την ανίερη αναβίωση της εποχής του Κήπου του Κλαυθμώνος και του “Τζουμπέ” ήρθε εκείνες τις μέρες από επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων, την Ομοσπονδία Υπαλλήλων ΕΛΤΑ, η οποία κατάγγειλε δημόσια ότι οι κομματικές διώξεις στον υπαλληλικό κόσμο είχαν πάρει τον χαρακτήρα πογκρόμ.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά διαδραματίζονται στον κόσμο των μικρών υπαλλήλων, γιατί στο επίπεο των λεγομένων “πολιτικών” κυβερνητικών θέσεων (Νομάρχες, Γενικοί Γραμματείς, Διοικητές Τραπεζών, Οργανισμών και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, Διευθυντές Κρατικών Επιχειρήσεων κλπ.) η “αλλαγή φρουράς” υπήρξε καθολική, όπως βέβαια γίνεται πάντοτε όταν αλλάζει η Κυβέρνηση στην Ελλάδα.
Οι μικροί και ασήμαντοι υπάλληλοι, όμως; Τι έφταιγαν; Τι έφταιγαν οι οδηγοί και οι σταθμάρχες της ΕΑΣ ή οι φύλακες των Μουσείων και οι κλητήρες του ΟΤΕ; Οι χιλιάδες χαμηλόμισθοι υπάλληλοι που βρέθηκαν στο δρόμο;
Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι πραγματοποιείται ή… “αλλαγή”! Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια κολοσσιαία προσπάθεια να κομματικοποιηθεί η κρατική μηχανή, σε συνδυασμό με το “βόλεμα” των οπαδών, των φίλων των συγγεννών και των μελών της “ομάδας” του κάθε ισχυρού μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα προς το όργιο των απολύσεων έχουμε εκείνους τους πρώτους μήνες της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ και τους εξαναγκασμούς σε παραίτηση. Παραμένει ακόμα μέχρι σήμερα άγνωστος ο αριθμός των υπαλλήλων που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν γιατί βρέθηκαν για διάφορους λόγους στο στόχαστρο των πρασινάνθρωπων. Μιλάμε για χιλιάδες.
Και αρχίζει ο χορός των διορισμών. Πρώτη βέβαια έρχεται η… οικογένεια!
Άμεσα πρέπει να “βολευτούν” τα αδέλφια, τα παιδιά, οι γυναίκες, τα ανήψια, οι γαμπροί και τα ξαδέλφια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει τη γυναίκα του Πρόεδρο των Ελληνίδων Γυναικών ενώ είναι… Αμερικανίδα υπήκοος! Τον γυιό του Γιωργάκη τον κάνει βουλευτή και αργότερα υφυπουργό!
Τον άλλο του γυιό, Ανδρέα, “ειδικό σύμβουλο” στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας! Τον γαμπρό του Θ. Κατσανέβα, Διοικητή στον ΟΑΕΔ και αργότερα στο ΙΚΑ και την κόρη του Σοφία τοποθέτησε σε Επιτροπές Εργασίας της Αγροτικής Τράπεζας.
Το φαινόμενο της “οικογενειοκρατίας” παίρνει σιγά-σιγά διαστάσεις απίστευτες και πρωτοφανείς. Η … “αγία” οικογένεια οργιάζει!
Θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες για να καλφυθεί το θέμα των “οικογενειακών” διορισμών. Ας δούμε, όμως ορισμένα “αντιπροσωπευτικά” δείγματα. Τον καιρό της παντοδυναμίας του “τσάρου” Γεράσιμου Αρσένη, ο αδελφός του Βικέντιος Αρσένης ήταν Πρόεδρος της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων (ΕΒΟ), η γυναίκα του Γεράσιμου Λούκα κατσέλη, Διευθύντρια του ΚΕΠΕ, η αδελφή της Νόρα Κατσέλη βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, η πεθερά του Γεράσιμου, Αλέκα Κατσέλη, μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και η γυναίκα του Βικέντιου, Λώρα, διευθύντρια του Γραφείου Παροχής Πληροφοριών για επενδύσεις!
Ο Αντώνης Τρίτσης είχε διορίσει την… αλλοδαπή γυναίκα του Σούζαν Μυλχάουζερ “ειδική σύμβουλο” στην ΕΡΤ!
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος διόρισε τον αδελφό του Στέφανο διευθυντή του ΕΟΤ στη Βόννη! Αυτό δεν ήταν ίσως και τόσο απαράδεκτο, αν ο κ. Διευθυντής δεν ήταν, πριν διοριστεί σ’ αυτή τη θέση, σερβιτόρος σε κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης! Αυτό είναι πραγματικά “αλλαγή”! Από σερβιτόρος, διευθυντής του ΕΟΤ!
Ο Σήφης Βαλυράκης διόρισε τον θείο του Σταύρο (πρών μπακάλη) σύμβουλο στο υπουργείο Συγκοινωνιών! Δεν άφησε όμως απ’ έξω και τα αδέλφια του! Ο Γιάννης Βαλυράκης πήγε σε ανώτερη θέση τον Οργανισμό Διεξαγωγής Ιπποδρομιών και ο Ανδρέας Βαλυράκης διευθυντής σε ασφαλιστική Εταιρεία θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας.
Η Μελίνα Μερκούρη τοποθέτησε τον αδελφό της Σπύρο στο υπουργείο Πολιτισμού και τον άντρα της Ζυλ Ντασσέν σκηνοθέτη στο Εθνικό Θέατρο.
[...και πολλά ακόμα]
Ο Λαλιώτης τον θείο του στην Ασφαλιστική Εταιρεία “Φοίνιξ”, ο Γεννηματάς την ανηψιά του στο υπουργείο Εσωτερικών [...κλπ].
Τον Κώστα Σημίτη τον βάφτισε μέλος της βασιλικής Οικογένειας και έχει τεράστια περιουσία σε ακίνητα, ενώ ο αδελφός του Σπύρος Σημίτης, ζει στη Γερμανία, όπου είναι καθηγητής σε Πανεπιστήμιο και έχει στενές σχέσεις με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως από προπολεμικά, οι αδελφοί Σημίτη, δεν είχαν απολύτως κανένα οικονομικό πρόβλημα. Επειδή όμως φαίνεται ότι ισχύει πάντοτε ο κανόνας “τα λεφτά πάνε στα λεφτά”, μια διαιτησία της ΔΕΗ με αντικείμενο τεράστια χρηματικά ποσά και ανάλογη αμοιβή, ανατέθηκε στον αδελφό του υπουργού και Γερμανό υπήκοο Σπύρο Σημίτη!
[...και διάφορα λοιπά]
Εκτός όμως από τα αδέλφια, τις γυναίκες και τ’ ανήψια έχουμε και τα… βλαστάρια μας! Τι γίνεται άραγε όταν τα βλαστάρια μας αυτά δεν μπορούν να μπουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια;
Ο γυιός του Κουτσόγιωργα μεταγγρέφεται από το Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών στη Νομική Αθηνών.
Η κόρη του Παρασκευά Αυγερινού από την Ατλάντα των ΗΠΑ στο Πολυτεχνείο Αθήνας. Τα παιδιά του βουλευτή Φλώρινας Στεφανίδη μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο ως… βορειοηπειρώτες χωρίς εξετάσεις, αλλά από τις εφημερίδες αποκαλύπτεται ότι ο Στεφανίδης ήξερε την Αλβανία μόνο από τον… χάρτη και ο βουλευτής αυτός παραπέμπεται να δικαστεί για την από μέρους του κατασκευασμένη ψευδή βεβαίωση περί της δήθεν βορειοηπειρώτικης καταγωγής του!
Ο σημερινός υπουργός Δημόσιας Τάξης Δροσογιάννης, για να μετεγγράψει τον γυιό του από τη Νομική Θράκης στη Νομική Αθηνών, παρουσίασε ένα έγγραφο κατά το οποίο υπήρχε σοβαρός κίνδυνης ζωής για τα μέλη της οικογένειάς του!
Ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού, Αντώνης Λιβάνης, για τον ίδιο σκοπό δηλαδή για μετεγγραφή του γυιού του, παρουσίασε έγγραφο κατά το οποίο ο γυιός του έπασχε από μελαγχολία με τάσεις αυτοκτονίας!
Όπως ήδη έχουν αντιληφθεί οι αναγνώστες ο κατάλογος των περιπτώσεων της “οικογενειοκρατίας” είναι μακρύς και ανεξάντλητος.
Το 1951, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας, η ζυθοποιία ΦΙΞ έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητούσε έναν οδηγό αυτοκινήτου. Με την ανεργία που υπήρχε τότε, παρουσιάστηκαν δεκάδες υποψήφιοι. Ανάμεσά τους και ένας μεσόκοπος άνθρωπος του μόχθου που δήλωσε στον υπάλληλο τον επιφορτισμένο με την πρόσληψη ότι ονομάζεται Πλαστήρας.
Ο υπάλληλος του ΦΙΞ κύτταξε τον υποψήφιο πάνω από τα γυαλιά του και σκέφθηκε ότι μπορούσε να κάνει και λίγο χιούμορ.
“Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;”, ρώτησε γελώντας.
Ο άνθρωπος που ζητούσε δουλειά δίστασε για λίγο και μετά είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν σαν να ντρεπόταν γι’ αυτό:
“Είναι αδελφός μου. Αλλά τόσο εκείνος, όσο κι εγώ, επιθυμούμε αυτό να μη σας επηρεάσει, αν υπάρχει κάποιος κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση”.
Αυτή ήταν η πολιτική ηθική και η ελληνική λεβεντιά στην κοινωνία μας πριν από χρόνια. Και οπωσδήποτε πριν από τον αμαρτωλό και ανήθικο κόσμο του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μια λεβεντιά και μια πολιτική ηθική που πρέπει εξάπαντος μια μέρα να αναστηθούν.
Από το βιβλίο “Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου αποκαλύπτει”
του Δήμου Μάρκου Μπότσαρη / Εκδόσεις Ισοκράτης / 1988
logioshermes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου