Μία φωτογραφία που εμφανίστηκε το 1990 έχει ήδη κιτρινίσει. Είκοσι χρόνια είναι πραγματικά πολλά. Αν αισθάνεστε ότι το 1990 ήταν μόλις χθες, έχετε μεγαλώσει. Εγώ ξεγελώ τον εαυτό μου λέγοντας πως είμαι ακόμα εκεί, ένας κάπως ασταθής πιτσιρικάς, που ταξιδεύει στο χρόνο χρησιμοποιώντας το κορμί του προβληματικού ξενιστή μου.
Είμαι εκεί και έχω καλή εικόνα των πραγμάτων. Ομως είκοσι ημερολόγια, όταν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο, μπορούν να σου προκαλέσουν μέχρι και δέος. Ενα παιδί που γεννήθηκε τότε, σήμερα ζει την πρώτη νιότη. Ενας νέος της εποχής βρέχει τα πόδια του στα βρομόνερα της μέσης ηλικίας, Ο μεσήλικας των ’90ς είναι σήμερα ηλικιωμένος.
Μόνο ο Μητσοτάκης είναι ακριβώς ίδιος. Ακουσα τον πρωθυπουργό να απευθύνεται στους...
νέους περιφερειάρχες. Τους μίλησε για λιγότερο κράτος και για περιορισμό της σπατάλης που προκαλεί ο μεγάλος δημόσιος τομέας.
«Το κράτος είναι ο μεγάλος ασθενής και πρέπει να μετατραπεί σε ένα κράτος δικαίου, επιτελικό και ευέλικτο, το οποίο θα διευκολύνει την ανάπτυξη, την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα.» Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά είναι σαν να ακούς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Στέφανο Μάνο και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο το 1990.
Ελάτε, οι παλαιότεροι κάτι έχετε συγκρατήσει. Είναι η εποχή που ο υπαρκτός σοσιαλισμός καταρρέει μαζί με το τείχος του Βερολίνου. Και τα ελληνικά δημόσια οικονομικά βρίσκονται σε οικτρή κατάσταση.
Ο πληθωρισμός αγρίεψε στο 20%, τα ελλείμματα μετρούν την απόσταση από τη Γη ως τον Αρη με δραχμές, ενώ διατυπώνονται σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο το δημόσιο θα είναι σε θέση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Σηκώνεται σκόνη και από πίσω εμφανίζεται ο Μητσοτάκης.
Βγαίνει μέσα από πλαστικές σημαίες, σηκώνει τη φωνή αργά και σταθερά πάνω από τις κόρνες, ανοίγει τα χέρια και βγάζει το χαμόγελο που σκοτώνει την τελευταία ελπίδα για να τον συμπαθήσεις. Και λέει όσα συνομολογεί σήμερα ως και ο Σκανδαλίδης:
λιγότερο κράτος, εξορθολογισμός δαπανών, ριζικές παρεμβάσεις στις δημόσιες μεταφορές, είσοδος ιδιωτών στο έργο που επιτελεί με δυσανάλογο κόστος ο δημόσιος τομέας. Και τώρα βάλτε στο πλάνο και το υπόλοιπο σκηνικό. Εργατοπατέρες της ΔΕΗ που ανεβάζουν και κατεβάζουν τον διακόπτη.
Συνδικαλιστές των μεταφορών που αντιδρούν στο σχέδιο ιδιωτικοποίησης των λεωφορείων. Και μπροστά απ’ όλους η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε μέσα σε τρία χρόνια τα σκάνδαλα, τον Κοσκωτά, τη Δήμητρα και την κακή υγεία του προέδρου του επειδή αντέδρασε με λαϊκίστικη συνέπεια σε κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία.
Και φυσικά βρήκε πρόθυμο ακροατήριο στο εκλογικό σώμα. Και όμως, αν είχαν περάσει έστω λίγες από τις μεταρρυθμίσεις που έπεσαν τότε στο τραπέζι, σήμερα η κατάσταση θα ήταν πιο ήπια. Ισως όλα αυτά δεν έγιναν επειδή ο λάθος άνθρωπος εξέφρασε τις σωστές ιδέες, αλλά και επειδή βρήκε απέναντι του μία στείρα και εν τέλει επικίνδυνη αντιπολίτευση.
Δεν ξέρω αν αυτό που ζούμε τώρα είναι η κατάπτωση της χώρας ή η δικαίωση του ανδρός. Λογικά το ένα φέρνει το άλλο. Μόνο σε μία γονατισμένη χώρα θα μπορούσε να δικαιωθεί ο Μητσοτάκης
του Κώστα Γιαννακίδη protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου