σχόλιο του iconology 2009 στο άρθρο : Ο Περ.Κοροβέσης για τον Κ. Καραμανλή: "αν βρεθεί ένας πολιτικός ηγέτης να ενδιαφερθεί για το λαό του μπαίνει στο στόχαστρο"που αφορά την στάση που τηρεί ο Κώστας Καραμανλής
Χαίρομαι ιδιαίταιρα γι’αυτές τις δηλώσεις ενός μάλλον αντισυμβατικού και ασυμβίβαστου πολιτικού ( του Περ. Κοροβέση ) που προφανώς ιδεολογικά
απέχει παρασάγγας από τον Καραμανλή.
Ιδεολογικά κι εγώ δεν ανήκω στο χώρο που η πολιτική του Καραμανλή τυπικά καλύπτει. Ομως διείδα κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά που τον διαχώριζαν και από τους ομοίους του στην παράταξή του και τους άλλους της αντίπαλης κυβςερνητικής παράταξης.
Κι έτσι παρακολούθησα την περίπτωση του πιο στενά απόσο θα το επέτρεπε ή θα το συγχωρούσε η ιδεολογία μου.
Η περίπτωση λοιπόν Καραμανλή συνοψίζεται σ’αυτό το σπάνιο για τις μέρες μας προσόν του: έχει βαθιά την αίσθηση της απολογίας στην Ιστορία που όλοι την γνωρίζουμε σαν υστεροφημία.
Η έγνοια του και η φροντίδα του και οι θεμιτές φιλόδοξες στοχεύσεις του είναι αυτές: να υπηρετηθεί η πατρίδα του με τον τρόπο που αυτός θεωρεί καλύτερο,χωρίς ν’ακούει τις σειρήνες των πιέσεων.
Το είδος αυτό πολιτικού είναι σπανιότατο και στις μέρες της παγκοσμιοποίησης είναι δονκιχωτικής ματαιότητας.
Πολέμησε τη μιντιοκρατία και με τη σειρά της η μιντιοκρατία τον γονάτισε.Πολέμησε τις αχόρταγες ορέξεις του ξένου παράγοντα και ο ξένος παράγοντας τον υπονόμευσε.
Στάθηκε έντιμος και καθαρός απέναντι στο εκλογικό κοινό του λέγοντας απλές καθαρές αλήθειες και το κοινό του προτίμησε τον ψεύτη και τα δεινά που επεσώρευσαν σαν συνέπειες τα ψεύδη του.
Το ωραίο σε όλη αυτή την ακολουθία προσβολών είναι ότι η διακυβέρνηση Καραμανλή αντιστοιχήθηκε σε μεγάλο της μέρος με την ομορφιά του ηθικού πατριωτικού σθένους του Τάσου Παπαδόπουλου και το τρόπαιο της κατάκτησης ενός απίστευτου ποσοστού στο δημοψήφισμα ενάντια στο σχέδιο Ανάν.
Ιδεολογικά μπορείς να βρίσκεις πολλές διαφορές με έναν ηγέτη, όταν όμως διαισθάνεσαι την πατριωτική του, αυτοθυσιαστική του συγκρότηση δεν μπορείς παρά σαν λογικός και πεισματάρικα συγκροτημένος νους να δεχθείς αυτή την ποιότητα και να την αναγνωρίσεις, ακόμη και δημόσια.
Θα μου κάνει τρομερή εντύπωση η προεκλογική του εκστρατεία του Σεπτέμβρη του2009, όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα έληνας πολιτικός δεν έδωσε ούτε την ελάχιστη υπόσχεση παροχής για τίποτε.
Κάποιοι ανεγκέφαλοι το θεώρησαν τότε τάση φυγής.
Τώρα όμως δέστε πόσο μεγαλόπρεπα φαντάζει η εντιμότητα της ειλικρίνειας του!
Τέλος θυμάμαι την άρνηση-που σε επίπεδο συμβολισμού για μένα ήταν όλα τα λεφτά και έδειχνε συναισθηματική ευφυΐα τεράστιας έντασης και βάθους που αλίμονο λίγοι την αντιλήφθηκαν-την ΑΡΝΗΣΗ λοιπόν ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης για τη νέα κυβέρνηση υπο τον ΓΑΠ. Στιγματίστηκε τότε και λοιδωρήθηκε γι’αυτή του την συνειδητή επιλογή που ερμηνεύτηκε είτε σαν φυγομαχία ειτε σαν φυγοπονία.
Κι όμως το πιο εύκολο πράγμα για τον Καραμανλή θάταν να κάνει μια δεκάρικη δευτερολογία και να καθαρίσει.
Το ότι επέλεξε να απέχει ήταν ότι ακριβώς επέλεξε να στείλει ένα βουβά εύγλωττο μήνυμα για το μάταιο και ανόητο μιας στημένης και χωρίς ουσία διαδικασίας.
Έδωσε εξετάσεις υψηλού κοινοβουλευτισμού τότε ο Καραμανλής και δυστυχώς το μήνυμα τότε δεν το πήρε σχεδόν κανείς (ναι, θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο ότι δεν έμεινα στην επιφάνεια της άρνησης και των ερμηνειών που τότε δόθηκαν.Βασάνισα λίγο το μυαλό μου και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα τότε, τα πέρασα και σ’ενα ημιτελές άρθρο στο μπλογκ μου-δεν είμαι καλός στο να οργανώνω το γραψιμο αφού ποτέ μου δεν υπήρξα επαγγελματίας γραφιάς-όπου προσπαθούσα ακριβώς να ερμηνεύσω αυτή την παράξενη σιωπή του Καραμανλή.(δείτε το εδώ)
Οι μετέπειτα εξελίξεις προφανώς τον δικαιώνουν.
Τα μέτρα που εισηγούνταν και τα υπονόμευσε με τον πιο φτηνό τρόπο ο Παπανδρέου,ήταν υποπολλαπλάσιας έντασης και βάρους και φυσικά πολύ πιο ΕΓΚΑΙΡΑ από όσα κάνει σήμερα ο προδοτικός δυναστικός γόνος.
Τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά;
Μήπως πρέπει να δικαιωθεί ο Καραμανλής με την αποκατάσταση του στην εξουσία;
Η γνώμη μου είναι ότι αν κάτι τέτοιο επιχειρούνταν να γίνει θα τον έκαιγε αυτοστιγμεί.
Για μένα είναι ήδη αρκετό ότι μόλις δυό χρόνια μετά την άδικα ταπεινωτική του ήττα στον κόσμο διαχέεται μια αίσθηση αδικίας και διάθεση αποκατάστασης της φήμης του σαν ενός τουλάχιστον πατριώτη πολιτικού και αυτό είναι ήδη μια μεγάλη μια ανυπολόγιστη ηθική νίκη, που δεν χρειάζεται καμιά υλική ικανοποίηση για να ολοκληρωθεί. Απλά η περίπτωση του να εισπραχθεί σαν ηθικής αξίας δίδαγμα, να εμπεδωθεί και να απαιτηθεί από το ενεργό πολιτικό προσωπικό μιας τέτοιας ηθικής ωραιότητας συμπεριφορά.
Αν το θέλετε επάνοδος Καραμανλή στην εξουσία θα επαναφέρει το μένος των δυνάμεων που τον πολέμησαν και τον ανέτρεψαν και δεν είναι καιρός για τέτοια ρίσκα.
Διαισθάνομαι ότι ο ίδιος ο Καραμανλής θα διαφυλάξει αυτή την ηθική νίκη που τόσο σύντομα κατήγαγε και δεν θα την εξαργυρώσει για πιο εφήμερα τρόπαια
από Εμπρός για ανάπτυξη
Ιδεολογικά κι εγώ δεν ανήκω στο χώρο που η πολιτική του Καραμανλή τυπικά καλύπτει. Ομως διείδα κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά που τον διαχώριζαν και από τους ομοίους του στην παράταξή του και τους άλλους της αντίπαλης κυβςερνητικής παράταξης.
Κι έτσι παρακολούθησα την περίπτωση του πιο στενά απόσο θα το επέτρεπε ή θα το συγχωρούσε η ιδεολογία μου.
Η περίπτωση λοιπόν Καραμανλή συνοψίζεται σ’αυτό το σπάνιο για τις μέρες μας προσόν του: έχει βαθιά την αίσθηση της απολογίας στην Ιστορία που όλοι την γνωρίζουμε σαν υστεροφημία.
Η έγνοια του και η φροντίδα του και οι θεμιτές φιλόδοξες στοχεύσεις του είναι αυτές: να υπηρετηθεί η πατρίδα του με τον τρόπο που αυτός θεωρεί καλύτερο,χωρίς ν’ακούει τις σειρήνες των πιέσεων.
Το είδος αυτό πολιτικού είναι σπανιότατο και στις μέρες της παγκοσμιοποίησης είναι δονκιχωτικής ματαιότητας.
Πολέμησε τη μιντιοκρατία και με τη σειρά της η μιντιοκρατία τον γονάτισε.Πολέμησε τις αχόρταγες ορέξεις του ξένου παράγοντα και ο ξένος παράγοντας τον υπονόμευσε.
Στάθηκε έντιμος και καθαρός απέναντι στο εκλογικό κοινό του λέγοντας απλές καθαρές αλήθειες και το κοινό του προτίμησε τον ψεύτη και τα δεινά που επεσώρευσαν σαν συνέπειες τα ψεύδη του.
Το ωραίο σε όλη αυτή την ακολουθία προσβολών είναι ότι η διακυβέρνηση Καραμανλή αντιστοιχήθηκε σε μεγάλο της μέρος με την ομορφιά του ηθικού πατριωτικού σθένους του Τάσου Παπαδόπουλου και το τρόπαιο της κατάκτησης ενός απίστευτου ποσοστού στο δημοψήφισμα ενάντια στο σχέδιο Ανάν.
Ιδεολογικά μπορείς να βρίσκεις πολλές διαφορές με έναν ηγέτη, όταν όμως διαισθάνεσαι την πατριωτική του, αυτοθυσιαστική του συγκρότηση δεν μπορείς παρά σαν λογικός και πεισματάρικα συγκροτημένος νους να δεχθείς αυτή την ποιότητα και να την αναγνωρίσεις, ακόμη και δημόσια.
Θα μου κάνει τρομερή εντύπωση η προεκλογική του εκστρατεία του Σεπτέμβρη του2009, όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα έληνας πολιτικός δεν έδωσε ούτε την ελάχιστη υπόσχεση παροχής για τίποτε.
Κάποιοι ανεγκέφαλοι το θεώρησαν τότε τάση φυγής.
Τώρα όμως δέστε πόσο μεγαλόπρεπα φαντάζει η εντιμότητα της ειλικρίνειας του!
Τέλος θυμάμαι την άρνηση-που σε επίπεδο συμβολισμού για μένα ήταν όλα τα λεφτά και έδειχνε συναισθηματική ευφυΐα τεράστιας έντασης και βάθους που αλίμονο λίγοι την αντιλήφθηκαν-την ΑΡΝΗΣΗ λοιπόν ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης για τη νέα κυβέρνηση υπο τον ΓΑΠ. Στιγματίστηκε τότε και λοιδωρήθηκε γι’αυτή του την συνειδητή επιλογή που ερμηνεύτηκε είτε σαν φυγομαχία ειτε σαν φυγοπονία.
Κι όμως το πιο εύκολο πράγμα για τον Καραμανλή θάταν να κάνει μια δεκάρικη δευτερολογία και να καθαρίσει.
Το ότι επέλεξε να απέχει ήταν ότι ακριβώς επέλεξε να στείλει ένα βουβά εύγλωττο μήνυμα για το μάταιο και ανόητο μιας στημένης και χωρίς ουσία διαδικασίας.
Έδωσε εξετάσεις υψηλού κοινοβουλευτισμού τότε ο Καραμανλής και δυστυχώς το μήνυμα τότε δεν το πήρε σχεδόν κανείς (ναι, θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο ότι δεν έμεινα στην επιφάνεια της άρνησης και των ερμηνειών που τότε δόθηκαν.Βασάνισα λίγο το μυαλό μου και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα τότε, τα πέρασα και σ’ενα ημιτελές άρθρο στο μπλογκ μου-δεν είμαι καλός στο να οργανώνω το γραψιμο αφού ποτέ μου δεν υπήρξα επαγγελματίας γραφιάς-όπου προσπαθούσα ακριβώς να ερμηνεύσω αυτή την παράξενη σιωπή του Καραμανλή.(δείτε το εδώ)
Οι μετέπειτα εξελίξεις προφανώς τον δικαιώνουν.
Τα μέτρα που εισηγούνταν και τα υπονόμευσε με τον πιο φτηνό τρόπο ο Παπανδρέου,ήταν υποπολλαπλάσιας έντασης και βάρους και φυσικά πολύ πιο ΕΓΚΑΙΡΑ από όσα κάνει σήμερα ο προδοτικός δυναστικός γόνος.
Τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά;
Μήπως πρέπει να δικαιωθεί ο Καραμανλής με την αποκατάσταση του στην εξουσία;
Η γνώμη μου είναι ότι αν κάτι τέτοιο επιχειρούνταν να γίνει θα τον έκαιγε αυτοστιγμεί.
Για μένα είναι ήδη αρκετό ότι μόλις δυό χρόνια μετά την άδικα ταπεινωτική του ήττα στον κόσμο διαχέεται μια αίσθηση αδικίας και διάθεση αποκατάστασης της φήμης του σαν ενός τουλάχιστον πατριώτη πολιτικού και αυτό είναι ήδη μια μεγάλη μια ανυπολόγιστη ηθική νίκη, που δεν χρειάζεται καμιά υλική ικανοποίηση για να ολοκληρωθεί. Απλά η περίπτωση του να εισπραχθεί σαν ηθικής αξίας δίδαγμα, να εμπεδωθεί και να απαιτηθεί από το ενεργό πολιτικό προσωπικό μιας τέτοιας ηθικής ωραιότητας συμπεριφορά.
Αν το θέλετε επάνοδος Καραμανλή στην εξουσία θα επαναφέρει το μένος των δυνάμεων που τον πολέμησαν και τον ανέτρεψαν και δεν είναι καιρός για τέτοια ρίσκα.
Διαισθάνομαι ότι ο ίδιος ο Καραμανλής θα διαφυλάξει αυτή την ηθική νίκη που τόσο σύντομα κατήγαγε και δεν θα την εξαργυρώσει για πιο εφήμερα τρόπαια
από Εμπρός για ανάπτυξη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου