Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Είναι αλήθεια ότι στην προσπάθειά μας να αποδομήσουμε την στρατηγική που υιοθέτησε το καθεστώς στην Ελλάδα, προκαλώντας την κρίση, αγνοήσαμε τον παράγοντα Γιώργος Παπανδρέου.
Η αιτία βρίσκεται στην αδυναμία των περισσότερων αντικαθεστωτικών - με ή χωρίς εισαγωγικά - να αναλύσουν την κρίση εστιάζοντας στην δράση των επιμέρους παραγόντων που την προκαλούν.
Αυτό βρίσκεται έξω από την θεωρητική τους συγκρότηση. Κάνουν όμως λάθος, καθώς, έτσι όπως είναι δομημένο το πρωθυπουργικό καθεστώς στην χώρα, η δυναμική της συγκρότησης και τοποθέτησης του βασικού πρωταγωνιστή της πολιτικής στην Ελλάδα είναι κρίσιμο μέγεθος για την προσέγγιση των εξελίξεων.
Ανήκοντας σε μια σχολή στοχασμού που δεν αναζητεί την αλήθεια
Κάθε φορά που στο εξωτερικό ή από το εξωτερικό τον ρωτούν για την διάσταση της ελληνικής κρίσης, αυτός αναπτύσσει την ρητορεία του στη βάση της σύγχρονης discourse της παγκοσμιοποίησης: «στόχος είναι ο εξανθρωπισμός της παγκοσμιοποίησης».
Να μεταβληθεί δηλαδή σε ένα σύστημα που θα υπηρετεί τον στόχο της αρμονικής συμβίωσης των ανθρώπων στον πλανήτη.
Πρόκειται για την γνωστή discourse, που καλλιεργούν οι σημερινές μεγάλες δυνάμεις, για να διαιωνίσουν την κυριαρχία των ελίτ που της συγκροτούν ως τέτοιες, βασισμένη ουσιαστικά στην οικονομική διάσταση της παγκοσμιοποίησης (νεοφιλελευθερισμός).
Αυτή είναι η discourse του ΟΗΕ, που αναπαριστά μια μορφή οντολογίας των αρμονικών σχέσεων, υποκρύπτοντας ασφαλώς τον εξουσιαστικό χαρακτήρα αυτών των σχέσεων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα είχε κανένα λόγο να υιοθετήσει και να προβάλει με τόση συνέπεια και σταθερότητα αυτόν τον πολιτικό λόγο, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, εάν δεν είχε λάβει υποσχέσεις ότι μια προνομιακή θέση στο διεθνές σύστημα υπάρχει για εκείνον.
Σήμερα, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά εναγωνίως να «καλλιεργεί» την υποψηφιότητά του ως προς αυτήν την θέση, μέσω αναπαραστάσεων που προδηλώνουν την ταυτότητά του: ο μετριοπαθής πολιτικός που έχει ως όραμα την ειρηνική συνύπαρξη επί της γης, η οποία θα μπορούσε να υπάρξει μέσω της επανάκτησης της ηθικής από τις αγορές και την αποδυνάμωση της μοντέρνας έννοιας περί εθνικής κυριαρχίας, μέσω θεσμών παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Το όραμα δηλαδή του Γιώργου να αποκτήσει διεθνές status, ώστε να «καπαρώσει» μια ηγετική θέση στο διεθνές σύστημα, υπηρετείται με την προβολή του οραματισμού του περί «ευγενούς παγκοσμιοποίησης» και «αρμονικού κόσμου, δίχως εθνικιστικές στρατηγικές».
Αυτή ασφαλώς η ανιστόρητη και απολιτική νεοφιλελεύθερη discourse, έχει δραματικές συνέπειες για την κυβέρνηση και την χώρα.
Η Ελλάδα αποσυντονίζεται, αποσταθεροποιείται στο διεθνές σύστημα και η οικονομία της απορυθμίζεται καταστροφικά, όπως παρατηρείτε, επειδή το καθεστώς συντονίζεται με ένα ιδεολόγημα που το εξυπηρετεί συγκυριακά, αλλά παράλληλα ικανοποιεί και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού.
Αυτή η ιδιοτέλεια του τελευταίου, είναι ικανή όμως να δυναμιτίσει και το καθεστώς, υπό προϋποθέσεις. Το βέβαιο είναι ότι ο Γιώργος για να θεμελιώσει την αναφερόμενη ταυτότητά του στο διεθνές σύστημα, δεν θα θυσιαστεί για το καθεστώς.
Θα δραπετεύσει και αυτός σύντομα, όπως ο Καραμανλής, αφήνοντας το καθεστώς να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά που όλοι μαζί άναψαν προκαλώντας την κρίση δανεισμού.
Προφανώς αναφέρομαι στην διεξαγωγή εθνικών εκλογών, οι οποίες θα δώσουν το πρόσχημα στον Γιώργο να αποχωρήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εγκαίρως από την θερμή ζώνη του πολιτικού συστήματος.
Είναι σαφές ότι ο Πρωθυπουργός για να πραγματοποιήσει το (προσωπικό) όραμά του δεν θα πρέπει να εμπλακεί στην πολιτική κρίση που θα προκληθεί το αμέσως επόμενο διάστημα, εξαιτίας των συνεπειών της πολυδιάστατης κρίσης που επέφερε η στρατηγική της πολιτκο-οικονομικής ελίτ, την οποία ασμένως έσπευσε να υιοθετήσει το κρατικοδίαιτο πελατειακό και διαπλεκόμενο καθεστώς στην χώρα.
Το όραμα του Γιώργου θα προκαλέσει εν τέλει διαταραχή στους οραματισμούς όλων αυτών που τον στηρίζουν, ή καλύτερα σε μια μεγάλη μερίδα από αυτούς.
Η κρίση από την κοινωνία θα περάσει στο καθεστώς από τον Νοέμβριο κιόλας και …να με θυμηθείτε! αποκλειστικά στην δομή ή πίσω από τον λόγο και την πολιτική πρακτική, αλλά αναλύοντας αυτά που συμβαίνουν όπως παρουσιάζονται, ως σχέσεις εξουσίας, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το τελευταίο τρίμηνο – τουλάχιστον - ο Πρωθυπουργός δομεί μια αναφερόμενη ταυτότητα στη βάση αναπαραστάσεων που τον εμφανίζουν ως τον παράγοντα που έχει υπερβεί την ελληνική κρίση.
Η αιτία βρίσκεται στην αδυναμία των περισσότερων αντικαθεστωτικών - με ή χωρίς εισαγωγικά - να αναλύσουν την κρίση εστιάζοντας στην δράση των επιμέρους παραγόντων που την προκαλούν.
Αυτό βρίσκεται έξω από την θεωρητική τους συγκρότηση. Κάνουν όμως λάθος, καθώς, έτσι όπως είναι δομημένο το πρωθυπουργικό καθεστώς στην χώρα, η δυναμική της συγκρότησης και τοποθέτησης του βασικού πρωταγωνιστή της πολιτικής στην Ελλάδα είναι κρίσιμο μέγεθος για την προσέγγιση των εξελίξεων.
Ανήκοντας σε μια σχολή στοχασμού που δεν αναζητεί την αλήθεια
Κάθε φορά που στο εξωτερικό ή από το εξωτερικό τον ρωτούν για την διάσταση της ελληνικής κρίσης, αυτός αναπτύσσει την ρητορεία του στη βάση της σύγχρονης discourse της παγκοσμιοποίησης: «στόχος είναι ο εξανθρωπισμός της παγκοσμιοποίησης».
Να μεταβληθεί δηλαδή σε ένα σύστημα που θα υπηρετεί τον στόχο της αρμονικής συμβίωσης των ανθρώπων στον πλανήτη.
Πρόκειται για την γνωστή discourse, που καλλιεργούν οι σημερινές μεγάλες δυνάμεις, για να διαιωνίσουν την κυριαρχία των ελίτ που της συγκροτούν ως τέτοιες, βασισμένη ουσιαστικά στην οικονομική διάσταση της παγκοσμιοποίησης (νεοφιλελευθερισμός).
Αυτή είναι η discourse του ΟΗΕ, που αναπαριστά μια μορφή οντολογίας των αρμονικών σχέσεων, υποκρύπτοντας ασφαλώς τον εξουσιαστικό χαρακτήρα αυτών των σχέσεων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα είχε κανένα λόγο να υιοθετήσει και να προβάλει με τόση συνέπεια και σταθερότητα αυτόν τον πολιτικό λόγο, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, εάν δεν είχε λάβει υποσχέσεις ότι μια προνομιακή θέση στο διεθνές σύστημα υπάρχει για εκείνον.
Σήμερα, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά εναγωνίως να «καλλιεργεί» την υποψηφιότητά του ως προς αυτήν την θέση, μέσω αναπαραστάσεων που προδηλώνουν την ταυτότητά του: ο μετριοπαθής πολιτικός που έχει ως όραμα την ειρηνική συνύπαρξη επί της γης, η οποία θα μπορούσε να υπάρξει μέσω της επανάκτησης της ηθικής από τις αγορές και την αποδυνάμωση της μοντέρνας έννοιας περί εθνικής κυριαρχίας, μέσω θεσμών παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Το όραμα δηλαδή του Γιώργου να αποκτήσει διεθνές status, ώστε να «καπαρώσει» μια ηγετική θέση στο διεθνές σύστημα, υπηρετείται με την προβολή του οραματισμού του περί «ευγενούς παγκοσμιοποίησης» και «αρμονικού κόσμου, δίχως εθνικιστικές στρατηγικές».
Αυτή ασφαλώς η ανιστόρητη και απολιτική νεοφιλελεύθερη discourse, έχει δραματικές συνέπειες για την κυβέρνηση και την χώρα.
Η Ελλάδα αποσυντονίζεται, αποσταθεροποιείται στο διεθνές σύστημα και η οικονομία της απορυθμίζεται καταστροφικά, όπως παρατηρείτε, επειδή το καθεστώς συντονίζεται με ένα ιδεολόγημα που το εξυπηρετεί συγκυριακά, αλλά παράλληλα ικανοποιεί και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού.
Αυτή η ιδιοτέλεια του τελευταίου, είναι ικανή όμως να δυναμιτίσει και το καθεστώς, υπό προϋποθέσεις. Το βέβαιο είναι ότι ο Γιώργος για να θεμελιώσει την αναφερόμενη ταυτότητά του στο διεθνές σύστημα, δεν θα θυσιαστεί για το καθεστώς.
Θα δραπετεύσει και αυτός σύντομα, όπως ο Καραμανλής, αφήνοντας το καθεστώς να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά που όλοι μαζί άναψαν προκαλώντας την κρίση δανεισμού.
Προφανώς αναφέρομαι στην διεξαγωγή εθνικών εκλογών, οι οποίες θα δώσουν το πρόσχημα στον Γιώργο να αποχωρήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εγκαίρως από την θερμή ζώνη του πολιτικού συστήματος.
Είναι σαφές ότι ο Πρωθυπουργός για να πραγματοποιήσει το (προσωπικό) όραμά του δεν θα πρέπει να εμπλακεί στην πολιτική κρίση που θα προκληθεί το αμέσως επόμενο διάστημα, εξαιτίας των συνεπειών της πολυδιάστατης κρίσης που επέφερε η στρατηγική της πολιτκο-οικονομικής ελίτ, την οποία ασμένως έσπευσε να υιοθετήσει το κρατικοδίαιτο πελατειακό και διαπλεκόμενο καθεστώς στην χώρα.
Το όραμα του Γιώργου θα προκαλέσει εν τέλει διαταραχή στους οραματισμούς όλων αυτών που τον στηρίζουν, ή καλύτερα σε μια μεγάλη μερίδα από αυτούς.
Η κρίση από την κοινωνία θα περάσει στο καθεστώς από τον Νοέμβριο κιόλας και …να με θυμηθείτε! αποκλειστικά στην δομή ή πίσω από τον λόγο και την πολιτική πρακτική, αλλά αναλύοντας αυτά που συμβαίνουν όπως παρουσιάζονται, ως σχέσεις εξουσίας, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το τελευταίο τρίμηνο – τουλάχιστον - ο Πρωθυπουργός δομεί μια αναφερόμενη ταυτότητα στη βάση αναπαραστάσεων που τον εμφανίζουν ως τον παράγοντα που έχει υπερβεί την ελληνική κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου