Ανάκτηση του ηθικού πλεονεκτήματος

Από Factorx                        

 γράφει ο Κώστας Ροδινός

                                  

                                    Το μνημόνιο είναι ξεπερασμένο                 

 Σχεδόν όλοι  συμφωνούν, ότι το μνημόνιο είναι  μια παταγώδης αποτυχία και οδηγεί τη χώρα σε ναυάγιο. Τελικά θα δικαιωθεί ο κ. Παπακωνσταντίνου που μιλούσε για Τιτανικό!  Ηταν προφητικός!  

Οι άνθρωποι  έπεσαν έξω σ’  όλες τις προβλέψεις τους! Αν δούλευαν σε μια ιδιωτική επιχείρηση,  θα είχαν ήδη απολυθεί!  Και εμείς ακόμα  τους παίρνουμε στα σοβαρά.

Έγραφα εδώ στις 22-4-2010: 

 «Σήμερα τα spreads ξεπέρασαν τις 500 μονάδες. Την Τρίτη το δημόσιο άντλησε 1,95 δισ. ευρώ, από τη δημοπρασία εντόκων γραμματίων με επιτόκιο 3.65% Την προηγούμενη αντίστοιχη δημοπρασία της 19ης Ιανουαρίου, το επιτόκιο ήταν 1,67%. Απλώς να υπενθυμίσω ότι στις 20 Οκτωβρίου 2009, το επιτόκιο ήταν μόλις 0,35%!.... 

 Τι περιμένουν αλήθεια; Να φτάσουν τα spreads στις 1000 μονάδες; Θα μάθουμε πότε, πόσο μας κόστισε αυτή η σκόπιμη αναβλητικότητα του κ. Παπανδρέου;

Πόσο πληρώνει ο ελληνικός λαός την «πολιτική εκπαίδευση», στην οποία μας υποβάλλει για να δεχθούμε την προσφυγή στο ΔΝΤ ως μονόδρομο και λύση σωτηρίας;.. Για όσους δεν τον έχουν ακόμα αντιληφθεί:

ΔΝΤ σημαίνει μείωση του βιοτικού επιπέδου, δηλαδή φτώχεια. Επομένως, ό,τι και να λένε τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, όσο και να προσπαθούν να μας χρυσώσουν το χάπι, γρήγορα ο ελληνικός λαός θα συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις της προσφυγής.

 Και θα είναι πρωτόγνωρες και δραματικές. . Ίσως πολύ πιο σύντομα απ’ ότι νομίζουμε, θ’ αρχίσει να ζητά μια άλλη διέξοδο!»

Το μνημόνιο ως δικαιολογία

Το ανησυχητικό είναι ότι με αφορμή το μνημόνιο αναπτύσσεται  μια λογική του «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Να μερικά παραδείγματα. 

 Μπορεί κανείς να διαφωνεί με τις απεργίες των οδηγών φορτηγών Δ.Χ. . Δεν μπορεί  όμως η κυβέρνηση να ποινικοποιεί το δικαίωμά τους να διαμαρτύρονται και να αντιδρούν, όταν προδήλως έχουν εξαπατηθεί.

Δεύτερον, ο κ. Καστανίδης ετοίμασε ένα νομοσχέδιο, δήθεν για την ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης στα διοικητικά  δικαστήρια και καταργεί τον πρώτο βαθμό δικαιοδοσίας!

Κάτι τέτοιο δεν ξέρω αν το αποτόλμησε ούτε η χούντα! Ελπίζω να πρυτανεύσουν ώριμες σκέψεις για  να μην οδηγηθούμε σε  επικίνδυνα μονοπάτια.

Τρίτον, στο όνομα επίσης του μνημονίου φαλκιδεύονται συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα.  Καμιά οικονομική σκοπιμότητα ή ανάγκη δεν μπορεί να είναι πάνω από τον θεμελιώδη νόμο του κράτους μας.

Τέταρτον, ο κ. Παπανδρέου φαίνεται να  υιοθετεί ένα μοντέλο διακυβέρνησης  με συμβούλους οι οποίοι  δεν έχουν καμιά κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Αίφνης, επι της οικονομικής πολιτικής αποφαίνονται οι κύριοι Schioppa και Παπαδήμος.

Στην  εξωτερική πολιτική ανατίθενται ρόλοι στον κ. Alex Rontos, και ποιος ξέρει τι άλλο γίνεται που αγνοούμε. Η Ελλάδα είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι ανώνυμη εταιρεία που προσλαμβάνει εξωτερικούς συνεργάτες, ούτε καταφεύγει σε  outsourcing.

Τέλος, όταν ο μεγαλύτερος επιστημονικός σύλλογος της χώρας, ο ΔΣΑ καταγγέλλει το μνημόνιο ως αντισυνταγματικό, τι άλλη χρείαν μαρτύρων έχουμε;  Και είναι λυπηρό ότι γνωστοί νομικοί, ενώ ισχυρίζονται ότι το μνημόνιο είναι  αντισυνταγματικό, διαπιστώνουν ότι δε θα βρεθεί  δικαστήριο  να το ακυρώσει!  Όταν  γίνονται  τέτοιες εκπτώσεις,  να περιμένουμε τα χειρότερα.

Ανατροπή του πολιτικού σκηνικού;

Μέσα σ’ αυτό το εκρηκτικό τοπίο, η εμφάνιση του κ. Σαμαρά στη ΔΕΘ, ήταν μια όαση ελπίδας.  Ακόμα και οι πλέον κακοπροαίρετοι συμφωνούν ότι ο Πρόεδρος της Ν.Δ.  κέρδισε τις εντυπώσεις.  Το πόσο  εξαρτάται από την κομματική σκοπιά που βλέπει κανείς τα γεγονότα.  Και οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν στα ίδια συμπεράσματα κατέληξαν.

Το πρώτο  ερώτημα: Αρχίζει,  λοιπόν, η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού;   Να η πρώτη παγίδα που πρέπει να αποφύγει η Ν.Δ.!  Να παρασυρθεί σε μια λογική ότι τα πράγματα άλλαξαν και  η κυβέρνηση, όπου νάναι,  καταρρέει!  Και τα στελέχη της να ψάχνουν …ράφτες!

Η αλήθεια είναι ότι ανατροπή του πολιτικού σκηνικού δεν έχουμε, αλλά το ισοζύγιο των μετακινήσεων μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, είναι υπέρ της Ν.Δ. και η διαφορά μειώνεται σταθερά.

Αυτή η εξέλιξη  είναι,  κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο εύρημα των δημοσκοπήσεων!  Όταν η τάση αυτή παγιωθεί και αρχίσει να βαίνει αυξανόμενη, τότε θα αρχίσουμε όχι απλώς να μιλάμε για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, αλλά για τη δημιουργία πλειοψηφικού ρεύματος υπέρ της Ν. Δ.  Μέχρι να γίνει όμως αυτό θέλει δουλειά πολλή!

Η αντιπολιτευτική τακτική

Ελάχιστοι ήσαν ικανοποιημένοι από την αντιπολιτευτική τακτική της Ν.Δ.  «Υποτονική, με αργά αντανακλαστικά, άνευρη, αναποτελεσματική, ενίοτε και ανύπαρκτη»,  ήταν μερικά μόνο από τα επίθετα που, όλοι κατά καιρούς,  αραδιάζαμε. Και αίφνης, τα πράγματα άλλαξαν.  Η εβδομάδα που ακολούθησε τη εμφάνιση του Προέδρου στη ΔΕΘ ήταν η πρώτη πλήρης αντιπολιτευτική εβδομάδα. Δεν άφησαν τίποτα  αναπάντητο.  Ταχύτατη αντίδραση στην πρόκληση Σκυλακάκη,  συγκροτημένες και  άμεσες τοποθετήσεις του Προέδρου, αιφνιδιαστική επίσκεψη στην Ερμού (ο συμβολισμός είναι τεράστιος σ΄ αυτή τη δύσκολη χρονική συγκυρία), παρέμβαση στα  φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας, την περαίωση και την απεργία των φορτηγών Δ.Χ., τις δηλώσεις Schioppa, την επαναφορά της πρότασης για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία.

Μια  επιθετική αντιπολίτευση, με ανηλεές σφυροκόπημα της κυβέρνησης και παράλληλη κατάθεση προτάσεων μπορεί και τη βάση της Ν.Δ να συσπειρώσει, κυρίως όμως να βρεί απήχηση σ’ όλο το φάσμα του εκλογικού σώματος.

Εδώ ελοχεύει ένας δεύτερος κίνδυνος.   Η αντιπολίτευση,  ως συνήθως είναι ανέξοδη. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Ετσι, τουλάχιστον, γινόταν μέχρι τώρα. Όταν, όμως,  έχει προηγηθεί το «λεφτά υπάρχουν», ο κόσμος δύσκολα  εμπιστεύεται! Γιατί έπαθε και δεν θέλει να  ξαναπάθει! Κανένας δεν θα κατηγορούσε τον κ. Σαμαρά, αν έλεγε ότι  το έλλειμμα θα μηδενιστεί το 2013!  Ακόμα και αν είναι εφικτό το 2011,  είναι  πολύ καλό για να είναι αληθινό!   Ο κ. Σαμαράς, για να αυξήσει τις πιθανότητές του να γίνει πρωθυπουργός πρέπει να κερδίσει το στοίχημα της αξιοπιστίας.  Και είναι ένας δρόμος δύσβατος.

Η ανάκτηση του ηθικού πλεονεκτήματος

Η   δημιουργία  πλειοψηφικού ρεύματος προϋποθέτει την ανάκτηση του ηθικού πλεονεκτήματος.  Η κατρακύλα του  κ.  Καραμανλή πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας, όταν απώλεσε το ηθικό πλεονέκτημα το οποίο όχι μόνο τον έφερε στην εξουσία το 2004, αλλά του έδωσε και τη νίκη το 2007.

Ένα μεγάλο βήμα έγινε στη Θεσσαλονίκη, με την αποκάλυψη της αφερεγγυότητας του κ. Παπανδρέου.  Το ισχυρό ατού της Κυβέρνησης παραμένει ακόμα ο πρωθυπουργός. Το προφίλ του έχει υποστεί ρωγμές, αλλά δεν έχει πληγεί   ανεπανόρθωτα. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να επιδιώξει μια διαρκή και εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση με τον κ. Παπανδρέου. Με ιδιαίτερη έμφαση στην οικονομία που αποτελεί προνομιακό πεδίο για το Πρόεδρο της Ν.Δ.  Δεν είναι βέβαιο ότι ο κ. Παπανδρέου θα δεχτεί, αλλά η φυγομαχία του θα καταγραφεί στην κοινή γνώμη. Και ο κόσμος καταλαβαίνει ποιος φυγομαχεί.

Ένα τρίτο σημείο για τη Ν.Δ. είναι να κλείσει τις εκκρεμότητες με το χθές. Το δήθεν σκάνδαλο Βατοπεδίου φαίνεται πως  ήταν ο πολιορκητικός κριός για την αποδόμηση και την τελική πτώση του κ. Καραμανλή. Και στο θέμα αυτό ο χρόνος δουλεύει για τη Ν.Δ.. Δεν υπάρχει  λόγος να εκβιάσει τα πράγματα.  Η υπομονή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν όταν ήξερε γιατί περίμενε.

Ένα τέταρτο σημείο το  προαναφέραμε. Ο καθαρός λόγος και η συνέπεια. Επειδή τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, κανένας δεν περιμένει θαύματα από την μια μέρα στην άλλη. Μια ρεαλιστική πρόταση χρειάζεται για να σταματήσει  ο κατήφορος και να  ανθίσει  ξανά η ελπίδα.

Και με τη Ν.Δ. τι γίνεται;

Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ο κ. Σαμαράς κάνει ένα βήμα μπροστά, βγαίνει κάποιος  σαν τον κ. Σκυλακάκη ή τον κ. Γιακουμάτο και υπονομεύει την προσπάθεια. Και χαλάει η εικόνα. Είναι  μια  χρόνια αρρώστια της Ν.Δ. Και δεν μπορείς να κάνεις κάθε μέρα διαγραφές.  Οι δηλώσεις, μεγιστοποιούνται  από τα γνωστά κέντρα, που εκ του μη όντος  στήνουν  ιστορίες …εμφυλίου πολέμου . Ουδεν αναληθέστερον. Απλώς κάποιοι, που βρίσκονται στα αζήτητα και έχουν ξεπεραστεί, προσπαθούν να κερδίσουν μερικά λεπτά δημοσιότητας. Τίποτα παραπάνω.  Αν θέλουμε να μιλήσουμε για εσωκομματική αμφισβήτηση, ας δούμε  την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ.

Κατά τη γνώμη μου ο κ. Σαμαράς έχει δυο λύσεις. Η μια είναι να τους αγνοήσει παντελώς.  Η  άλλη,  να δηλώσει από τώρα ότι, όταν κερδίσει την εξουσία θα σχηματίσει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών στην οποία δεν θα συμμετέχει  κανένας από τους πρώην υπουργούς  που έδειξαν πρόδηλη ανεπάρκεια και ανικανότητα ή προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους. Οι παρατάξεις έχουν συνέχεια, αλλά κανένας δεν έχει συμβόλαιο με τις υπουργικές καρέκλες.   Φαντάζομαι τις αντιδράσεις! Ναι, η επιλογή έχει ρίσκο, αλλά έτσι αφοπλίζεις την κριτική τους!

Το δέντρο και το δάσος

Στην  Ν.Δ. ίσως  κάνουν ένα στρατηγικό λάθος. Ασχολούμενοι  πολύ με τα εσωκομματικά, ενδέχεται να  απομακρυνθούν από  το ευρύτερο εκλογικό σώμα. Να βρούν το δέντρο, αλλά να χάσουν το δάσος.  Ελάχιστα αναδείχθηκε το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος του ΠΑΣΟΚ (περίπου το 20%) βλέπει με συμπάθεια τον Πρόεδρο της Ν.Δ.

Η κρίση πλήττει  τους έλληνες ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων. Και  μια άλλη πολιτική, που δίνει διέξοδο μας  αφορά  όλους. Επομένως, ο κ. Σαμαράς  δεν πρέπει να λειτουργεί   ως αρχηγός της Ν.Δ. , αλλά ως  εν δυνάμει πρωθυπουργός.

 Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απευθύνεται σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Να οικοδομήσει  κοινωνικές συμμαχίες.    Μέχρι τις περιφερειακές εκλογές αναμένεται να οργώσει την Ελλάδα. Θα κερδίσει από  την επικοινωνία με το λαό.  Παράλληλα, όμως, πρέπει να αναλάβει  και  πρωτοβουλίες που θα ενισχύουν την πρωθυπουργική του εικόνα.

Τέλος, η διαδρομή αυτή έχει ένα στόχο. Την αλλαγή  κυβέρνησης.  Ναι,  ο κ. Παπανδρέου διαθέτει ακόμα την δεδηλωμένη. Όμως,  ακολουθεί  μια πολιτική που  δεν έχει εγκριθεί από το εκλογικό σώμα. Αν πάρει  νέα μέτρα, που θα υποχρεωθεί να τα λάβει, απαιτείται νωπή λαϊκή εντολή.  Με άλλα λόγια, εκ των πραγμάτων, τίθεται ζήτημα  πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Ο κ. Σαμαράς δεν θα μπορέσει για πολύ καιρό ακόμα να το αποφεύγει.  Αν το κάνει  δύσκολα θα πείθει ότι έχει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας.  Αν καθυστερήσει μπορεί να γίνει μέρος του προβλήματος και όχι  η λύση του.