Το δούλεμα συνεχίζεται...

 

 

(του Σωκρατη Tσιχλια)Δύο αυθεντικοί –θέλω να πιστεύω– ερμηνευτές της ρητορικής του Γιώργου Παπανδρέου, οι υπουργοί Χ. Παμπούκης και Γ. Πεταλωτής, έριξαν πριν από λίγες μέρες περισσότερο φως στην περίφημη προεκλογική ρήση του πρωθυπουργού «λεφτά υπάρχουν».

Και οι δύο, σε τηλεοπτική εμφάνιση ο υπουργός Επικρατείας και στο πρες ρουμ ο....

 κυβερνητικός εκπρόσωπος, ισχυρίστηκαν ότι όταν ο Γ. Παπανδρέου εκφωνούσε αυτή την υπόσχεση δεν αυταπατάτο, ούτε εψεύδετο, ούτε καν αγνοούσε, απλώς εννοούσε κάτι άλλο!

Το βαθύτερο νόημα λοιπόν, κατά τους δύο υπουργούς, του «λεφτά υπάρχουν» ήταν «τι να έγιναν άραγε τα λεφτά που έπρεπε να υπάρχουν, τα λεφτά που δυνητικά υπάρχουν, τα λεφτά που χάθηκαν από τη Ν.Δ...». Εννοείται ότι αναμένουμε με πρώτη ευκαιρία μια νέα τοποθέτηση του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος ίσως δώσει οριστική απάντηση στο αίνιγμα.Ο κ. Παπανδρέου υποσχέθηκε προεκλογικά, όποια ερμηνεία κι αν δώσετε, λαγούς με πετραχήλια. Από «πράσινες» επενδύσεις που θα σάρωναν την επικράτεια φέρνοντας χρήμα βιώσιμης ανάπτυξης μέχρι αυξήσεις που θα έφταναν τουλάχιστον το ύψος του πληθωρισμού. Οπως ήταν επόμενο, το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε.

Ηταν όμως αδύνατο την επομένη των εκλογών ένας φιλεύσπλαχνος σοσιαλιστής να πει την αλήθεια στα εκατομμύρια των μη προνομιούχων: ότι δηλαδή λεφτά δεν υπήρχαν, ότι το έλλειμμα θα έφτανε το 15%, ότι έπρεπε να παρθούν οδυνηρά μέτρα που θα έφταναν έως και το ψαλίδισμα συντάξεων ανήμπορων γερόντων.

Ο κ. Παπανδρέου φοβήθηκε, προσπάθησε να κερδίσει χρόνο, φτάσαμε στον Ιανουάριο, οπότε άρχισε να μιλάει για Τιτανικό και να διαφημίζει παγκοσμίως το πρόβλημά μας. Πολύ σύντομα το δημοσιονομικό βατερλώ έγινε και βατερλώ δανεισμού. Ακολούθως άρχισαν οι κατάρες προς τους κερδοσκόπους και ο πολιτικός εκβιασμός: Μνημόνιο ή χρεοκοπία...

Εκτοτε ενοχοποιήσαμε δημοσίους υπαλλήλους και επαγγελματίες, πραγματοποιήθηκαν μικρές και μεγάλες αλλαγές, χωρίς ωστόσο ακόμη να θιγεί ο πυρήνας του άπληστου κλεπτοκρατικού κρατικοδίαιτου μοντέλου ανάπτυξης. Εν τω μεταξύ, η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, την ανεργία και την απόγνωση, περιμένοντας ένα θαύμα. Εκ των πραγμάτων δε, λεφτά δεν υπήρχαν.

(Καθημερινή)