. Είναι «αναγκαίο κακό» το Μνημόνιο;
Εξακολουθεί να τίθεται με ένταση απο την κυβερνητική προπαγάνδα το ψευτο-επιχείρημα ότι «ναι, ίσως και να υπήρχε άλλος δρόμος πιο πριν, αλλά σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή χρειαζόμασταν τα χρήματα και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βρούμε χρήματα, και μάλιστα 110 δις».
Η εντύπωση αυτή επιτείνεται από άστοχες δηλώσεις ανθρώπων της ΝΔ περί δήθεν υπερψήφισης του Μνημονίου από τη ΝΔ, «εάν χρειαζόταν 180 βουλευτές».
Για το ότι τέτοιες δηλώσεις υπονομεύουν τα μέγιστα την έξωθεν καλή μαρτυρία για την «αντιμνημονιακή» ειλικρίνεια της ΝΔ, ας σκεφτούμε μόνον ότι τις αξιοποίησε ο ίδιος ο ΓΑΠ στη ΔΕΘ, παραπλανώντας τον κόσμο ότι δήθεν θα υπερψήφιζε η ΝΔ το Μνημόνιο, αν χρειαζόταν 180 ψήφοι, κάνοντας το «πατριωτικό καθήκον» της (!), που «δεν το έκανε» επειδή η ψηφοφορία πήγε στις 151 ψήφους!
Όλοι γνωρίζουμε βέβαια ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθόλου, διότι ο Αντώνης Σαμαράς κώφευσε στις Σειρήνες που ήδη πήγαιναν και τότε να θέσουν την παγίδα των 180 βουλευτών, διακηρύσσοντας απερίφραστα ...

την καταψήφιση του Μνημονίου, προτού τεθεί ζήτημα αναγκαίας πλειοψηφίας.
Βασιζόμενη στην ελέω ΜΜΕ επικοινωνιακή κυριαρχία του, το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” δεν θα αφήσει και την παραμικρή ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, προκειμένου να πλήξει την εικόνα του Αντ. Σαμαρά απέναντι στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Για να του περάσει την εντύπωση ότι «όλοι το ίδιο θα έκαναν» σε σχέση με τη δήθεν «αναπόφευκτη» χρεωκοπία, με αποτέλεσμα να μην έχει προς τα πού να στραφεί.
Επειδή λοιπον δεν επιτρέπεται η παραχώρηση πέναλτι στον ΓΑΠ με ανατροπές μέσα στη μικρή περιοχή, παραγνωρίζοντας το πόσο αδίστακτος είναι ο εχθρός, αναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά μέσα από τις γραμμές του antinews να πούμε τα αυτονόητα που δεν κάνει η Ρηγίλλης:
Πρώτον:
Όπως είπαμε, το Μνημόνιο δεν ήταν αναπόφευκτο! Και μόνον για το διαχωρισμό της θέσης της ΝΔ από τους εγκληματικούς χειρισμούς του κ. Παπανδρέου που μας έφτασαν στο Μνημόνιο και με σκοπό στην πολιτική χρέωσή της στο ΠΑΣΟΚ και την συνακόλουθη αθώωση της κυβέρνησης Καραμανλή, η ΝΔ έπρεπε σε κάθε περίπτωση να καταψηφίσει το Μνημόνιο, ακόμη και εάν ετίθετο ζήτημα 180 βουλευτών, και να πει στο ΠΑΣΟΚ «εδώ που έφτασαν τα πράγματα, κόψτε το λαιμό σας να βρείτε λεφτά, εμείς δεν συναινούμε. Πόσο μάλλον όταν επιχειρείτε να χρεώσετε ένα καθαρά δικό σας έγκλημα σε εμάς».
Δεύτερο και κυριότερο:
Το μνημόνιο δεν ήταν αναπόφευκτο ούτε σε εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή! Η Ελλάδα δεν είχε παρά να επαναλάβει τη διεργασία που οδήγησε στον επιτυχή δανεισμό 8 δις ευρώ, με προσφορά 25 (ναι, είκοσι πέντε!) δις ευρώ, την 25η Ιανουαρίου 2010.
Τι είχε συμβεί ακριβώς τότε;
Με την εγκληματική μετεκλογική αδράνεια της κυβέρνησης Παπανδρέου, να μην παίρνει μέτρα, παρά το υψηλό έλλειμμα (ας θυμηθούμε ξανά το «ξεκολλήστε» του Σαμαρά), η χώρα είχε φθάσει και τότε σε οριακό σημείο σχετικά με τη δυνατότητα δανεισμού της. Οι αγορές αμφισβητούσαν ανοικτά την πιστοληπτική μας ικανότητα. Το spread είχε πάρει για τα καλά την ανηφόρα.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους, ήλθε σε συμφωνία με πέντε σημαντικές τράπεζες, τις οποίες όρισε (έναντι αδρής προμήθειας) αναδόχους της έκδοσης 5ετών ομολόγων, που προγραμμάτισε για τις 25 Ιανουαρίου, υπό τον όρο να εγγυηθούν την αγορά ενός ελαχίστου ποσού ομολόγων από τη δημοπρασία, ύψους 500 έως 600 εκατ. ευρώ η κάθε μία. Με δεδομένο ότι το Δημόσιο ζητούσε 3 με 5 δις από τη δημοπρασία, η εγγύηση που έδιναν οι ανάδοχοι εξασφάλιζε ουσιαστικά την επιτυχία της δημοπρασίας, προτού αυτή ξεκινήσει.
Η ίδια η παροχή εγγύησης από μεγάλες διεθνείς τράπεζες ήταν μια τέλεια ψήφος εμπιστοσύνης στο ότι δεν θα χρεοκοπούσε η οικονομία μας, που προκάλεσε μεγάλο αγοραστικό ενδιαφέρον και σε άλλους. Έτσι, από την αρχή της δημοπρασίας, και μέχρι τη λήξη της, το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, τα ελληνικά ομόλογα είχαν γίνει ανάρπαστα. Σύνολο προσφορών: 25 δις! Σε μία ημέρα! Για μία μόνον δημοπρασία ομολόγων!
Με τεσσεράμιση τέτοιες δημοπρασίες καλύπταμε τα 110 δις, που «εξασφάλισε» (για τρία χρόνια και σε πολλές δόσεις) ο «εθνοσωτήρας» ΓΑΠ, υποθηκεύοντας το παρόν και το μέλλον της χώρας!
Να λοιπόν που θα βρίσκαμε τα 110 δις, όπως μας λένε σήμερα προκλητικά όσοι πετούν την εξυπναδίστικη ατάκα «αν είστε κατά του Μνημονίου, να μας φέρνατε 110 δις».
Αυτό που μπορούσε και έπρεπε να είχε γίνει ενόψει της 19ης Μαΐου, που έληγαν ομόλογα ύψους 10 δις ευρώ, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά επανάληψη της διεργασίας της 25ης Ιανουαρίου: Συμφωνία εκ των προτέρων με βασικές τράπεζες-αναδόχους, καταβολή «χοντρής» προμήθειας (όπως και τις 25 Ιανουαρίου) και διενέργεια της δημοπρασίας υπό την εγγύηση των αναδόχων.
Καμία δικαιολογία για την εγκληματική παράλειψη

Εδώ θα μπορούσε κάποιος να θέσει τις ακόλουθες ενστάσεις:

1) Ποιος μας βεβαιώνει ότι το «κόλπο» της 25 Ιανουαρίου θα πετύχαινε και το Μάιο, που είχε μειωθεί κι άλλο (ελέω των τραγικών χειρισμών ΓΑΠ) η αξιοπιστία της χώρας; Θα βρίσκαμε δηλαδή τράπεζες-αναδόχους να εγγυηθούν το δανεισμό μας;

Η απάντηση σε αυτό είναι εξοργιστικά απλή: Πρώτα από όλα, και εάν ακόμη υποθέσουμε ότι δεν έβρισκε η Ελλάδα εύκολα αναδόχους, θα μπορούσε να απευθυνθεί σε εκείνες ειδικά τις τράπεζες, που είχαν στην κατοχή του ομολογά μας που έληγαν εκείνον τον καιρό: Θα μπορούσε να τους θέσει (με καλό τρόπο φυσικά και όχι ως εκβιασμό) ενώπιον του διλήμματος «ή μας ξαναδανείζετε (και με το αζημίωτο, μια που θα πάρετε μια θαυμάσια προμήθεια) ή δημιουργείτε ένα τεράστιο πρόβλημα και σε εμάς και στους εαυτούς σας».
Έπειτα: αγνοήθηκε τελείως η σημασία του «πιστολιού πάνω στο τραπέζι», για το οποίο τόσο απελπισμένα εκλιπαρούσε ο ΓΑΠ την ανθρωπότητα (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΗΠΑ κλπ.):
Θα μπορούσε δηλαδή να είχε πει στους επίδοξους αναδόχους «κύριοι, η Ευρώπη μας υποσχέθηκε 110 δις για την περίπτωση που θα τα χρειαστούμε. Δεν υπάρχει συνεπώς κανένας κίνδυνος να χάσετε τα λεφτά σας, γιατί αν υπάρξει τέτοιος κίνδυνος, σας καλύπτει η Ευρώπη. Άρα, γιατί να μην μας ξαναδανείσετε, με την εγγύηση μάλιστα της Ευρώπης, και με το αζημίωτο, λόγω της ‘χοντρής’ προμήθειας που θα πάρετε ως ανάδοχοι;».
Εδώ ας σημειώσουμε και το εξής εκπληκτικό: Η τελευταία φορά που δανείστηκε από τις αγορές το ελληνικό Δημόσιο ήταν (αν δεν με απατά η μνήμη μου) την Κυριακή των Βαΐων, 28 Μαρτίου 2010. Η συγκεκριμενοποίηση των όρων στήριξης της Ε.Ε. (κυρίως το επιτόκιο) έγινε στη συνεδρίαση του Eurogroup της 11ης Απριλίου 2010. Τότε πια είχε ο ΓΑΠ το «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» με τον τρόπο ακριβώς που το ζητούσε, για να βοηθηθεί στο δανεισμό του από τις αγορές.
Έκτοτε όμως δεν ξαναδανείστηκε ποτέ! Στις 23 Απριλίου, 12 μέρες μετά που είχε πια στα χέρια του το περίφημο «πιστόλι πάνω στο τραπέζι», το πήρε και πυροβόλησε τη χώρα, χωρίς να χρησιμοποιήσει καθόλου την εγγυητική του δύναμη απέναντι στις αγορές για τα ελληνικά δάνεια!
Το συνταρακτικό αυτό γεγονός, αποτελεί από μόνο του ακόμη μία απόδειξη ότι ουδέποτε υπήρξε άλλος σχεδιασμός από την κυβέρνηση ΓΑΠ, παρά μόνον η σκόπιμη και μεθοδευμένη υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο!

2) Άλλη ένσταση θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη:
Ακόμη και να γινόταν τα πράγματα όπως αναλύονται παραπάνω, ποιος μας βεβαιώνει ότι θα πετύχαινε και πάλι το «κόλπο»; Ποιος μας βεβαιώνει δηλαδή ότι οι αγορές θα πείθονταν από το ότι θα είχαν βρεθεί ορισμένες μεγάλες τράπεζες ως ανάδοχοι και θα αγοράζονταν τα ομόλογά μας, όπως στις 25 Ιανουαρίου;

Μα, αγαπητοί φίλοι, το ζητούμενο δεν είναι καν αν θα πετύχαινε μια τέτοια απόπειρα. Το ζητούμενο είναι ότι η κυβέρνηση ΓΑΠ την πολύ απλή αυτή διεργασία, που πέτυχε στις 25 Ιανουαρίου, τον Απρίλιο-Μάιο δεν την προσπάθησε καν! Αν δηλαδή την είχε προσπαθήσει με ειλικρίνεια και όλες τις δυνάμεις της και είχε αποτύχει, τότε να καταλαβαίναμε εν μέρει (αγνοώντας και πάλι όλους τους προηγούμενους τραγικούς χειρισμούς) το Μνημόνιο ως δήθεν «μονόδρομο» έναντι της (προσωρινής!) στάσης πληρωμών. Όμως η κυβέρνηση ΓΑΠ αυτήν την άλλη, την πολύ απλή, την πολύ τεχνοκρατική λύση, που δεν είχε καν ανάγκη πολιτικής στήριξης από την Ε.Ε και το ΔΝΤ, φρόντισε να μην τη δοκιμάσει ποτέ. Μας πήγε κατευθείαν, σα σφαχτάρια, στο χασάπη του Μνημονίου!
Αλλά και να είχε αποτύχει αυτή η λύση, μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται «σοσιαλιστική», θα μπορούσε να επιλέξει, να δοκιμάσει, ακόμη και τη λύση της στάσης πληρωμών των εξωτερικών δανειστών μας. Δεν λέω ότι προσωπικά θα ενέκρινα άνευ ετέρου μια τέτοια λύση (αν και υπό προϋποθέσεις κανείς δεν πρέπει να αποκλείσει τίποτε σε περιόδους κρίσης), αλλά λέω απλώς ότι δεν μπορεί να μας λέει σήμερα ο ΓΑΠ ότι η ιδεολογία του είναι πεπερασμένης ισχύος και αποτελέσματος, όταν ηγείται του κόμματος που έμεινε στην ιστορία για το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Η ουσία παραμένει: Πριν μας πάει ο ΓΑΠ απευθείας στο βωμό του Μνημονίου, χάριν των ξένων τραπεζών, και χωρίς καν να χρειαστεί να εξετάσει αντισυστημικές λύσεις, θα μπορούσε να δοκιμάσει την πολύ απλή και εντελώς συστημική λύση του καλυμμένου από τους αναδόχους δανεισμού, που ο ίδιος είχε εφαρμόσει με μεγάλη επιτυχία στις 25 Ιανουαρίου 2010.
Ας ξυπνήσουν λοιπόν στη Ρηγίλλης και ας σταματήσουν τα πέναλτυ-δώρο στον αντίπαλο!
Επώνυμος