Η χρονιά που έρχεται είναι κρίσιμη, ίσως περισσότερο από όσο οι Έλληνες πολιτικοί δείχνουν να κατανοούν. Οι ομιλίες στη Βουλή το βράδυ της ψήφισης του Προϋπολογισμού 2011 ήταν βγαλμένες από το παρελθόν, στον τόνο και την αντιπαράθεση. Το λεκτικό μόνο διέφερε, λόγω της συγκυρίας. Τα κομματικά προστάγματα των διαφωνούντων καθόρισαν τους συμβολισμούς, δηλώνοντας προς τους πολίτες ότι η συζήτηση σχετικά με την μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση της χώρας, ακόμη και σήμερα, παραμένει ζήτημα κομματικού τακτικισμού.
Και αυτά, παρόλο που σήμερα, στη χώρα μας δεν υπάρχει Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά, και βέβαια ο Σοσιαλισμός, εδώ και χρόνια, έχει χαθεί στον τρίτο δρόμο, ψάχνοντας για τον Γκίντενς. Υπάρχουν μόνο εθνικής ...
προτεραιότητας ζητήματα, όπως η δημοσιονομική πειθαρχία της χώρας και των πολιτών, η θέση της στην σύγχρονη Ευρώπη, αλλά και περιφερειακά των συνόρων μας.
Η ελληνική κρίση είναι ένα παίγνιο με εθνικό ‘διακύβευμα’. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Επομένως, κάθε εθνικά υπεύθυνος πολιτικός γνωρίζει ότι τα κυρίαρχα ζητήματα είναι δύο: το αποτελεσματικό στρατηγικό πλάνο εντός των συνόρων και η έντονη κινητικότητα στο εξωτερικό, κι ας φτάσουμε στο σημείο τα μισά υπουργικά συμβούλια αν είναι τηλεδιασκέψεις. Στο ενδιάμεσο, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός μπορεί να κάνει Skype με τους υπουργούς ξεχωριστά, για να μην χρεώνει και το Μαξίμου. Καθόλου δεν θα με ενδιέφερε, αν η δουλειά γινόταν…
Και αυτή η ‘δουλειά’ απαιτεί επαγγελματισμό, πολιτικό και άλλο. Απαιτεί σχεδιασμό εφηρμοσμένης πολιτικής με τη σύγχρονη θεώρηση, η οποία, αν πρέπει οπωσδήποτε να μεταφραστεί στην εγχώρια πολιτική γλώσσα, τότε μπορεί να είναι μόνο κεντρώα. Με την ευρεία έννοια. Χωρίς την αυστηρή πολιτική διάσταση (και τις κλίμακες 1-10), αλλά με όλα τα υπόλοιπα, την κοινωνική υπευθυνότητα, τις αξίες, την μετριοπάθεια, τον ρεαλισμό, αλλά και την καινοτομία, την τολμηρή δράση και την αδιαφορία προς τις βραχυχρόνιες επιπτώσεις της άσκησης πολιτικής. Απαιτεί υπευθυνότητα από όλες τις βασικές εξουσίες του δημοκρατικού συστήματος, των Μέσων Ενημέρωσης-Επικοινωνίας συμπεριλαμβανομένων. Σε αυτές σιγά σιγά θα πρέπει να συνυπολογίζουμε και την αυθεντική επιχειρηματικότητα, όχι θεσμικά, αλλά ουσιαστικά.
Βασική προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να κάνει τη δουλειά της η κυβέρνηση, απαλλαγμένη από τον φαύλο κύκλο των πρόωρων εκλογών.
Στην νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, η θεσμοθέτηση του εκλογικού κύκλου είναι επιβεβλημένη. Έτσι θα τελειώνουμε πλέον και με τον μύθο του πολιτικού κόστους. Και είναι μύθος διότι αν η δουλειά γινόταν σωστά, το όποιο κόστος, αν υπήρχε, θα ήταν βραχυχρόνιας διάρκειας, ενώ μετά, τα καλά αποτελέσματα θα έκαναν τους πολίτες να ξεχάσουν τα πάντα. Κάπως έτσι έχασε και την ευκαιρία ο Καραμανλής την εξαετία 2004-2009. Στο πεδίο της πολιτικής καθημερινότητας του νοικοκυριού, που στενάζει από το βάρος των ‘προστατευόμενων – όχι κλειστών – επαγγελμάτων’ και των μεσαζόντων.
Κάπως έτσι πρέπει να κυλήσει το 2011 αν θέλουμε να γίνουμε πραγματικά σύγχρονη χώρα και να εκμεταλλευτούμε πολύτιμο, ανενεργό ΑΕΠ, με το οποίο σχεδόν κανείς, έως σήμερα, δεν έκανε τον κόπο να ασχοληθεί. Ή όταν το έπραξε, εμποδίστηκε από τους τεμπέληδες.
Το κακό είναι ότι η πορεία αυτή δεν εξυπηρετεί κανένα κόμμα ή πολιτικό σχηματισμό. Το καλό, όμως, είναι ότι εξυπηρετεί τους πολίτες και το μέλλον της χώρας.
, statesman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου