Με αφορμή τα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα και την εγκληματική άγνοια για επιτάχυνση της ύφεσης που αυτά συνεπάγονται, θέλω να παραθέσω μια άποψη.
Σε μια Οικονομία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπως η δική μας, υπάρχουν πάντα: α) εκείνοι που πιστεύουν...
ότι η κυβέρνηση γνωρίζει πολλά και είναι αρκετά αξιόπιστη ώστε να προσαρμόζει την πολιτικής της σύμφωνα με τις διακυμάνσεις των αγορών και της οικονομικής δραστηριότητας και β) εκείνοι οι οποίοι δεν τρέφουν τέτοια εμπιστοσύνη στις ικανότητες της κυβέρνησης ή δεν της αναγνωρίζουν τέτοιες προθέσεις!
Στα μέτρα που προωθούνται για να αντιμετωπιστεί η κρίση, πολλοί έσπευσαν να διακρίνουν την επάνοδο του «κρατικού παρεμβατισμού», την «επιστροφή του μαρξισμού» ή ακόμη και την αναπόδραστη πορεία προς ένα νέο κεϊνσιανισμό.
Βλέπουμε όμως ότι οι δικοί μας νέο -σοσιαλιστές άρχοντες, δεν σπούδασαν καθόλου Barro-Ricardo (αρνητική επίδραση στα κρατικά έσοδα από την φορολογία) ούτε και γνωρίζουν την εκδοχή του αναγκαίου μείγματος νομισματικής/δημοσιονομικής πολιτικής. Φυσικά, εκεί που τέμνονται οι καμπύλες αδιαφορίας των πολιτών με τις καμπύλες επιθυμιών των κυβερνώντων, υπάρχει ανισορροπία! Στην περίπτωση του Γ. Παπανδρέου, που ευφυώς υιοθέτησε τη θεωρία συνωμοσίας κερδοσκόπων (χωρίς να τους ονομάσει….) και της συντονισμένης λύσσας τους , καιρός είναι να αρχίσει να συμβουλεύεται εκτός από τον Joseph Stiglitz, και τον Kemal Dervis, τον άνθρωπο που καθοδηγεί εδώ και 5 χρόνια επιτυχώς την οικονομική πολιτική Erdogan.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι μήπως ο ηδονισμός της κρατικής παρέμβασης γίνεται το ίδιο επικίνδυνος με την ξέφρενη επίθεση στα χαμηλά εισοδήματα και την εξόντωση της κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα: μοιάζει αναπόφευκτο ότι μόνο με μέτρα μακρο-ασφάλισης εντός της κερδοσκοπικής θύελλας μπορείς να καλμάρεις την απαίτηση των δανειστών και την πίεση τους, για να στραγγίσεις την κοινωνία. Αυτή ακριβώς η πολιτική υιοθετήθηκε από τον Erdogan στην Τουρκία, με μέτρα που στόχευαν συντονισμένα στο να τονωθεί η Οικονομία και να μπει σε φάση ανάπτυξης.
Το σημείο του ‘ενάρετου κύκλου’ δημ/κής προσαρμογής έγινε βασικός στόχος του τότε Τούρκου Υπουργό Οικονομίας, Κemal Dervis, μόλις το ΔΝΤ παρείχε μηχανισμό στήριξης στην σχεδόν χρεωκοπημένη τότε (2003) Τουρκική οικονομία. Από τότε, υιοθετήθηκε μια ‘Οικονομική Πολιτική Βάθους’ (The Banker, Jan. 2010) αντίστοιχη με την εξωτερική πολιτική Νταβούτογλου.
Σχεδόν επιτυχώς, εδώ και 3 χρόνια, όποιος παρακολουθεί τις στρατηγικού χαρακτήρα διεθνείς εξορμήσεις του Erdogan, πάντα με πλήθος μεγαλοεπιχειρηματιών δίπλα του, καταλαβαίνει ότι πέτυχε πολλά πράγματα σταδιακά, μεθοδικά και πολύ εύστοχα.
Καταρχήν, πέτυχε έναν ιδιότυπο συναλλαγματικό εκβιασμό (με αποπληθωρισμό της λίρας) αλλά και στρατηγικό εκβιασμό των κατόχων του ομολογιακού χρέους, εξασφαλίζοντας ισχυρή ενδογενή ανάπτυξη (Ουσιαστικά λεει ‘φέρτε κεφάλαια για δουλειές στην Τουρκία, ώστε να πληρωθείτε σίγουρα τα Ομόλογα μας’).
Επετεύχθη έτσι μεγάλη προσέλκυση κεφαλαίων στην Τουρκία (οι άμεσες ξένες επενδύσεις 2006- 2009, παρουσίασαν 120 % αύξηση σε σχέση με την τριετία 2003-2006 ) βασισμένη σε προνόμια φορολογικά, προτεραιότητα σε μεγάλες και βιώσιμες μονάδες παραγωγής, μείωση γραφειοκρατίας και έμφαση σε άνοιγμα θέσεων εργασίας για Τούρκους ανέργους, από ξένους επενδυτές που επιδοτούνται για τις προσλήψεις! Δημιουργήθηκαν ειδικού σκοπού national funds –SPV’s (βλ. FT, 26-1-2010) με εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες, ώστε να γίνονται γρήγορα εδώ και 3 χρόνια μεγάλα έργα, και κυρίως η ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών και δημόσιας περιουσίας ( βλ. Banker, σελ. 68-70, Μay 2010).
Δημιουργήθηκαν το 2008 και το 2009, deficit index-linked national bonds, δηλαδή ειδικού σκοπού ομόλογα που συνδέονται με το χρέος, και καλύφθηκαν με private placement και επαγγελματικό road shows (όχι αλά …Παπακων/νου σε Λονδίνο, Ν Υόρκη) και έτσι δεν χρειάστηκε και η εντός του 2010 υποστήριξη από το IMF.
Αποδεικνύει λοιπόν ο Erdogan, oτι μια κυβέρνηση, εκτός από policymaker πρέπει να ασκεί πολιτική με βάση την Θεωρία Παιγνίων, και στο debt management και στο refinancing!
Μιμηθείτε τον Erdogan! Αντιγράψτε τον! Και τους στρατηγούς βάζει φυλακή, και την ανεργία μειώνει! Ο άνθρωπος ”πουλάει” την χώρα του στο διεθνές κεφάλαιο και κατάφερε να ξεχρεώσει την στήριξη του ληστρικού ΔΝΤ… Εμείς, αν συνεχίσουμε να χρωστάμε πολλαπλάσια στους νόμιμους τοκογλύφους, τί θα ”πουλήσουμε” τελικά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου