«Νιώθω για σε,πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό».
Βαλαωρίτης
Τη συγκλονιστική αυτή φράση του επικολυρικού ποιητή αναλογίζεται κανείς παρακολουθώντας την «ιστορική» καταγραφή των πολιτικοκοινωνικών γεγονότων, των τελευταίων χρόνων, με εικονογράφηση εμπνευσμένη από τη διαφθορά και τη διαπλοκή, που συνιστούν παθογένεια του έθνους…
Σκάνδαλα στην Ελλάδα. Με αναρριχόμενους στην εξουσία διαφθορείς. Και αδηφάγους διαπλεκόμενους, που ως τρωκτικά κατατρώγουν τον κοινωνικό ιστό. Εκμαυλίζουν πολιτικές συνειδήσεις και περιχαρακώνουν το ήθος μ’ ένα πλέγμα αναπόδραστης διαφθοράς.
Απρόσκλητοι πολιορκητές της δόξας και θηρευτές του πλούτου, διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα και επιδίδονται σε κομπίνες και ρεμούλες. Πολιτικοί ηγήτορες στην Ελλάδα εκποιούν κάθε σοβαρότητα και υπευθυνότητα, προς χάριν ευκαιριακών κομματικών και προσωπικών συμφερόντων, έχοντας αποστραγγίξει την καραμέλα της προοδευτικότητας και του εκσυγχρονισμού, όντας τα περιδεέστερα και τα οπισθοδρομικότερα όντα…
Και κυριαρχεί ο θεατρινισμός. Και η ηθική γυμνότης σκιαγραφημένη στον καμβά της υποκριτικής ευλάβειας. Μέρος, μήπως, μιας ανυπέρβλητης κι αδυσώπητης διαδικασίας; Μήπως η τόλμη να ειπωθούν τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν και να θιγούν, άρα, πρόσωπο ή συμφέροντα, θεωρείται υβρεολόγιο; Από ποιους όμως; Από τους τεχνίτες των «στοχαστικών προσαρμογών» και τους συγκροτούντες απόψεις με ποσοστά, ώστε να αρέσουν σ’ όλους; Αυτές οι δόσεις νοθείας στις απόψεις, αλλοιώνουν και αποσυνθέτουν τον συνολικό κοινωνικό και πολιτικό βίο, που , όπως διαμορφώνεται, μπορεί να γίνει «τροφοδότης» μιας σύγχρονης Ροΐδειας σατιρικής φαντασίας…
Καθαρά πράγματα. Και πρέπει να λέγονται πια με το όνομά τους. Η επιδίωξη της αλήθειας, άλλωστε, είναι πράξη επαναστατική και απελευθερωτική. Αυτή η απελευθέρωση αίρει και καθαίρει. Η έννοια δε της απελευθέρωσης δεν σημαίνει κάτι το συνθηματολογικό, αλλά την τάση του σκεπτόμενου ανθρώπου να πετάξει τις παρωπίδες του φόβου και των προκαταλήψεων.
Να απαλλαγεί από το θάμβος των εντυπώσεων. Να αποκτήσει κριτήρια και αισθητήρια, για να βλέπει με ενάργεια.
Κακοδιοίκηση, δημαγωγία, που αναπαράγεται σε ευρήματα για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία επιτευγμάτων. Γραφειοκρατία, ρουσφέτι, αφανείς κλίκες και νόμιμες σπείρες. Λυμεώνες του κρατικού χρήματος. Μηρυκασμός των πολιτικών παθών, εκδικητική ροπή, ανταποδοτική μνήμη και απωθήσεις.
Ευπιστία του εκλογικού Σώματος, η οποία επιτείνει την υποσχεσιολογία και υποσχεδιολογία. Με την εύηχη φράση «υπάρχουν λεφτά» ο Γ. Παπανδρέου ανέτρεψε τη… λογική των πραγμάτων. Όλα μαζί συντηρούν την μαθηματικά διαψευδόμενη λαϊκή προσδοκία. Με τελική κατάληξη τον γενικό αρνητισμό, από τον οποίο επωφελούνται πάλι κάποιοι ευκαιριακοί ψευδοσωτήρες, πουλώντας ελπίδα.
Αυτός ο φαύλος κύκλος σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων στην πολιτική και στους τομείς της εξουσίας, ακόμη και στους κόλπους της Εκκλησίας.
Και έτσι διαποτίζονται τα πάντα με την οσμή της διαφθοράς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εμποδίζεται και ο εκσυγχρονισμός, που συναρτάται με το γενικότερο ήθος και όχι με την ελληνική «κουτοπονηριά», η οποία θεωρεί όλους τους άλλους κουτόφραγκους.
Ο «ανατολιτισμός» είναι η ιδιάζουσα εκείνη φαυλότητα που παρουσιάζεται ως ξεχωριστή μορφή φυλετικής εξυπνάδας. Αυτή κατατρώει κι αλλοιώνει το περιεχόμενο και την έννοια του φιλότιμου και της αδρής παλικαριάς, που πράγματι είναι ιδιότυπα χαρακτηριστικά του λαού μας. Με κάπως πιο σύγχρονες παραστάσεις, αυτό ο ξεπεσμός εικονογραφείται από τον ρυπαρό ταβερνιάρη, σε κάποιο τουριστικό θέρετρο, που το «φαγάδικό» του φέρει ανορθόγραφη ξένη επιγραφή, αλλά αυτός ο «έξυπνος» ξεγελάει στο λογαριασμό τους πελάτες του.
Σε δε εθνικό επίπεδο και στα πλαίσια κάποιας αντιφατικής πολιτικής, καταντά βλαχολεβέντικος επαρχιωτισμός, που εκφράζεται με κορόνες περί εθνικής ανεξαρτησίας, υπονομευόμενης καθημερινά από τα γυρίσματα της κουτάλας μέσα στην κομματική μαρμίτα και όλο το όργιο σπατάλης, εξωτερικών δανεισμών, σπασμωδικών ενεργειών, που καταστρέφουν διεθνή και εσωτερικά ερείσματα. Υπονομεύουν, επίσης, κάθε έννοια παραγωγικότητας και μόχθου, με την οποία συνδέεται η οικονομία και προπαντός η παιδεία.
Αν η εύρωστη οικονομία είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας, ατομικής ή συλλογικής, στα πλαίσια ενός αντισυγκεντρωτικού κράτους, η παιδεία είναι μια προσωπική ολοκλήρωση.
Οι επαναλαμβανόμενες προσωπικές ολοκληρώσεις, δηλαδή η παιδεία ως ατομικός μόχθος, άθλος και γέρας, όπως περνά μέσα από το φίλτρο του κάθε προσώπου, αποτελούν τις ψηφίδες της γενικής ολοκλήρωσης. Συνιστούν την πνευματική άνοδο του έθνους, την προσωπική, αλλά και τη γενική ενότητα της ζωής. Αυτή, η τελευταία, δεν είναι ένας απολιθωμένος πολυάνθρωπος όγκος, αλλά μια κατάσταση που νεκρώνεται από την πολυφωνία και τη δημιουργική ένταση. Η παιδεία, ως κορυφαία εθνική υπόθεση, οδηγεί στην κοινωνία των προσώπων και στεγανοποιεί προοδευτικά αξίες, που υφίστανται την… επιδρομή των διεφθαρμένων πολιτικών, οικονομικών ή και εκκλησιαστικών παραγόντων. Με την παιδεία μπορεί να παραχθεί πολιτική, που αν ανυψώνεται στην έννοια του έθνους, γιατί θα αντανακλά στους πολίτες το ίδιο το ένδημο της πολυμορφίας και το δυναμισμό των φιλοσοφικών ιδεών, που έχουν οικοδομηθεί με αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια.
Η πολιτική, σήμερα, είναι κενή από νόημα. Η προϊούσα πολιτική ακαμψία συνοδεύεται από μια εκπτώχευση ιδεών, στις οποίες δεν στηρίζεται. Ο δε διανοουμενισμός στον ελλαδικό χώρο είναι επίπλαστος. Κι ενώ θα έπρεπε να ασκεί μαστιγωτική κριτική πάνω στην Ελλάδα των χρόνων μας, δεν κάνει ούτε μια πρώτη προσέγγιση σε μια προβληματική, που αναπτύχθηκε στην κοινωνία των σκεπτόμενων, και που θέτει περισσότερα ερωτήματα, αποζητώντας θα έλεγα τη διαφωνία.
Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από τους ψευτοδιανοούμενους. Οι πεποιθήσεις που βουβαίνουν το μεγαλείο της ιδέας και κατ’ επέκταση της ιστορίας, για να την ξαναγυρίσουν στον κόσμο που παρέρχεται, στο παιχνίδισμα των λέξεων, στην τριβή και τη θύελλα των γεγονότων, δεν έχουν θέση στην ψυχή της ένδημης φιλοσοφικής συνείδησης.
Ο λαός, ο οποίος είναι αμετάκλητα καλεσμένος σε μια ιστορική αποστολή και για να ανταποκριθεί οφείλει να ενσαρκώσει ορισμένες αξίες, οι οποίες συνιστούν την αιχμή του ιστορικού δόρατος, έχει ανάγκη απ’ όσους, με την εντιμότητά τους, που είναι και ένα δοκιμαστήριο για τους νεκροπομπούς της πολιτικής ζωής, δοκιμάζουν να εξανθρωπίσουν την εξουσία συνδυάζοντας το RES POLITICA και το RES HUMANA. Συχνά, όμως, διαπιστώνουν ότι η «βασιλεία» των ανθρώπων σ’ ένα κράτος του ανθρώπου, της σοφίας, του κάλλους και της δικαιοσύνης, είναι όνειρο απατηλό και πως η εξουσία όταν φοβάται, τυραννάει. Η εξουσία, άλλωστε, δεν δοξάζεται μονάχα από τα στόματα εκείνων που την ασκούν, αλλά και από τις πράξεις εκείνων που πενθούμε το θάνατο της ευνομίας.
Απαιτείται εθνική αυτογνωσία και αυτοκριτική. Και χωρίς την απαισιόδοξη προδιάθεση θέασης των πραγμάτων, δεν έχουμε την ποιότητα του Έλληνα, που θέλει να σκέφτεται, να βλέπει, να εκτιμά, να δικάζει και να επωμίζεται την απόφασή του, άρα και την πράξη του. Οι μεν πολιτικοί «ζητιανεύουν» την εξουσία από το λαό. Οι «στοχαστές» του τόπου κοιμούνται τον ύπνο τον ενδυμίωνο, με γεμάτο τον υπνόσακκό τους με πρόσκαιρα συμφέροντα. Και οι όποιοι ιεράρχες, αντί να είναι ανύστακτοι θεματοφύλακες της πίστης μέσα στη σκοτία των καιρών, παρακάμπτοντας τον ηθικό νόμο, έκδοτοι στις ηδονές, περιφέρουν τη «σαγήνη» της δύναμής τους και την παχυσαρκία τους μέσα σε χρυσοποίκιλτα άμφια, «διδάσκοντες» εγκράτεια…
Έτσι, αφήνεται ένας μικρός λαός με μια μεγάλη ψυχή άπραγος θεατής των τετελεσμένων να συναντά την οδύνη, πολλές φορές στην ιστορική του διαδρομή, ενώ μια χαρμόλυπη αφτιασίδωτη να κατοικεί στο πρόσωπό του…
Χρειάζεται αφύπνιση. Η Ελλάδα εθεωρείτο για αιώνες OPUS DEI (έργο Θεού). Και είναι. Στεκόμαστε, για παράδειγμα, στην πολιτική αντιπαράθεση και δεν πάμε πιο πέρα. Οι ελιγμοί των «χειρισμών» δεν ξεπερνούν τη συντήρηση των εξουσιαστών. Καμιά διαφωνία με την άσκηση της εξουσίας, αλλά με το πώς ασκείται η εξουσία από τους πολιτικού, τους δεσποτάδες, τους εκπροσώπους της διανόησης, τους οικονομικούς παράγοντες. Και τι προσπορίζει στο έθνος και στη χώρα. Στο έθνος από πλευράς συνοριακής αυτοτέλειας, διεκδικήσεων, κατίσχυσης των συνθηκών και ισχύος μέσα στο διεθνή χώρο. Στη χώρα, από πλευράς εξέλιξης, εκσυγχρονισμού, ανόδου και βιοτικού επιπέδου
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ statesmen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου