Σε άρθρο της στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", με τίτλο "Η κόπωση του πολιτικού συστήματος", η Αλεξάνδρα Πάλλη αναφέρεται στις ευθύνες των κοµµάτων για την κρίση και τις µεταρρυθµιστικές προϋποθέσεις.
Αναλυτικά το άρθρο:
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν µετά τα όσα δήλωσαν οι εκπρόσωποι της τρόικας για την ...
Αναλυτικά το άρθρο:
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν µετά τα όσα δήλωσαν οι εκπρόσωποι της τρόικας για την ...
αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας είναι περισσότερο από αποκαλυπτικές. ∆είχνουν ότι το πολιτικό σύστηµα της χώρας νοσεί βαθιά. Αδυνατεί να κατανοήσει το εύρος και το µέγεθος των προβληµάτων που αντιµετωπίζουµε. ∆εν µπορεί να διαχειριστεί στοιχειωδώς καίρια ζητήµατα που συνδέονται µε την ανάγκη ανόρθωσης της οικονοµίας και της χώρας. Στο σύνολό της η πολιτική τάξη, και κυρίως οι εκπρόσωποι των δύο µεγάλων κοµµάτων, φαίνεται να είναι αλλού.∆ενέχουν την παραµικρή επαφή µε την πραγµατικότητα, αφού συνειδητά εθελοτυφλούν και στρουθοκαµηλίζουν µπροστά στην οξείαοικονοµική κρίση. Εγκλωβισµένοι στον µικρόκοσµό τους, απολαµβάνουν την όποια εξουσία – µικρή ή µεγάλη – και τη διαχειρίζονται στερούµενοι στοιχειωδών αντανακλαστικών.
Υπόλογη και για την τωρινή οικονοµική κρίση που διαπερνά τα πάντα είναι στην ουσία η πολιτική τάξη στο σύνολό της, είτε γιατί δεν µπόρεσε, είτε γιατί δεν ήθελε να αντιµετωπίσει τις στρεβλώσεις, τις ανεπάρκειες ενός αναπτυξιακού µοντέλου που έχει πλέον κορεστεί. Είναι υπόλογη γιατί εδώ και 35 χρόνια συµφιλιώθηκε µε το εφήµερο και το πρόσκαιρο, αδιαφορώντας για το µακροπρόθεσµο. Είναι υπόλογη γιατί εξέθρεψε τον λαϊκισµό και τις πελατειακές σχέσεις, αδιαφορώντας πλήρως για τις αναπτυξιακές ανάγκες της οικονοµίας και της χώρας.
Η εναλλαγή των δύο µεγάλων κοµµάτων στην εξουσία λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια συµπληρωµατικά, αφού κοινός παρονοµαστής τους ήταν η εξασφάλιση και η διατήρηση της εξουσίας. Χρόνια τώρα αποφεύγουν τα δύσκολα, µετακυλίοντας τις ευθύνες το ένα στο άλλο και µεταθέτοντας σε βάθος χρόνου τις δύσκολες αποφάσεις και δραστικές αλλαγές που είχε ζωτική ανάγκη ο τόπος. Κοινή τους στρατηγική – για να θυµηθούµε και τον Φρανσουά Μιτεράν – ήταν «∆ώσε χρόνο στον χρόνο», µια στρατηγική που είχε καταστροφικές συνέπειες για την οικονοµία, τους θεσµούς, για την πολιτική ζωή. Και βεβαίως το ίδιο υπόλογες για τη σηµερινή οξεία οικονοµική κρίση είναι και όλες εκείνες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που επί 35 χρόνια µπλόκαραν, εµπόδισαν, απέτρεψαν τις αυτονόητες και αναγκαίες µεταρρυθµίσεις σε καίριους τοµείς της οικονοµικής, παραγωγικής και διοικητικής δοµής της χώρας.
Τόσο η πολιτική τάξη όσο και η συνδικαλιστική ελίτ συνιστούν τις δύο όψεις του ιδίου νοµίσµατος. Ενα νόµισµα το οποίο πληρώσαµε και θα πληρώνουµε για πολλά χρόνια ακριβά.
Ως εκ τούτου, αν κάτι πρέπει να αλλάξουµε σε αυτήν τη χώρα είναι να ανατρέψουµε, να ξεπεράσουµε, να υπερβούµε το υπάρχον δικοµµατικό σύστηµα.
Ο δικοµµατισµός στη µεταπολιτευτική Ελλάδα µπορεί να ήταν για πολλά χρόνια χρήσιµος γιατί διασφάλιζε κυβερνητική σταθερότητα, όµως είναι γεγονός ότι ταυτόχρονα µπλόκαρε το πολιτικό σύστηµα, οδηγώντας το στη στασιµότητα, την αδράνεια και την αναποτελεσµατικότητα. Ας αντιληφθούµε το αυτονόητο: το ΠΑΣΟΚ και η Νέα ∆ηµοκρατία ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν και πλέον έγιναν καθεστώς. Η πολιτική ζωή του τόπου δεν µπορεί να κινείται άλλο στον αστερισµό του δικοµµατισµού, ο οποίος χρόνια τώρα ανακυκλώνοντας τα αδιέξοδά του, αποµειώνει τις δυνατότητες της χώρας, κρατώντας την καθηλωµένη.
Σήµερα, ολοένα και περισσότερο, οι πολίτες φαίνεται να γυρίζουν την πλάτη τους στα δύο µεγάλα κόµµατα εξουσίας. Ολες οι πολιτικές έρευνες δείχνουν ότι η ανθεκτικότητα του δικοµµατισµού συνιστά παρελθόν. Τα ρήγµατα που έχει υποστεί είναι εµφανή, είναι τα πρώτα σηµάδια µιας υπαρκτής και έντονης πολιτικής κόπωσης.
Όσοι δεν αντιλαµβάνονται το καινούργιο που σιγά σιγά αρχίζει να διαµορφώνεται, δεν µπορούν να κατανοήσουν τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις. ∆εν µπορούν να διαχειριστούν ουσιαστικά και αποτελεσµατικά τα µεγάλα οικονοµικά προβλήµατα, ούτε µπορούν να είναι οι φορείς επίλυσής τους.
Η ∆ηµοκρατική Συµµαχία συνιστά µια νέα πολιτική πραγµατικότητα. ∆εν είναι ένα εφήµερο πολιτικό σχήµα.
Αντίθετα, είναι η πολιτική έκφραση όλων εκείνων των δυνάµεων που πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να χαράξουµε και να περπατήσουµε νέους δρόµους έξω από τα όρια του δικοµµατισµού και των παλιών κοµµάτων.
Είναι ένας πολυδύναµος πολιτικός χώρος στον οποίο συνυπάρχουν προοδευτικές, µεταρρυθµιστικές, εκσυγχρονιστικές δυνάµεις. Είναι ο χώρος που µπορεί να κάνει τη διαφορά απέναντι σε ένα αποστεωµένο, αφυδατωµένο και µπλοκαρισµένο πολιτικό σύστηµα.
Ας το αντιληφθούµε όλοι: την Ελλάδα του Μνηµονίου δεν θα την υπερβούµε στηριζόµενοι στα πολιτικά υποδείγµατα της µεταπολιτευτικής περιόδου. Οι µεταρρυθµιστικές αλλαγές και οι εκσυγχρονιστικές τοµές δεν µπορούν να γίνουν πράξη από τις δυνάµεις εκείνες που µοναδικό τους µέληµα έχουν τη διατήρηση και την εδραίωση της πολιτικής τους κυριαρχίας, αδιαφορώντας πλήρως για την πορεία της οικονοµίας, της Ελλάδας.
ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΛΛΗ
Υπόλογη και για την τωρινή οικονοµική κρίση που διαπερνά τα πάντα είναι στην ουσία η πολιτική τάξη στο σύνολό της, είτε γιατί δεν µπόρεσε, είτε γιατί δεν ήθελε να αντιµετωπίσει τις στρεβλώσεις, τις ανεπάρκειες ενός αναπτυξιακού µοντέλου που έχει πλέον κορεστεί. Είναι υπόλογη γιατί εδώ και 35 χρόνια συµφιλιώθηκε µε το εφήµερο και το πρόσκαιρο, αδιαφορώντας για το µακροπρόθεσµο. Είναι υπόλογη γιατί εξέθρεψε τον λαϊκισµό και τις πελατειακές σχέσεις, αδιαφορώντας πλήρως για τις αναπτυξιακές ανάγκες της οικονοµίας και της χώρας.
Η εναλλαγή των δύο µεγάλων κοµµάτων στην εξουσία λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια συµπληρωµατικά, αφού κοινός παρονοµαστής τους ήταν η εξασφάλιση και η διατήρηση της εξουσίας. Χρόνια τώρα αποφεύγουν τα δύσκολα, µετακυλίοντας τις ευθύνες το ένα στο άλλο και µεταθέτοντας σε βάθος χρόνου τις δύσκολες αποφάσεις και δραστικές αλλαγές που είχε ζωτική ανάγκη ο τόπος. Κοινή τους στρατηγική – για να θυµηθούµε και τον Φρανσουά Μιτεράν – ήταν «∆ώσε χρόνο στον χρόνο», µια στρατηγική που είχε καταστροφικές συνέπειες για την οικονοµία, τους θεσµούς, για την πολιτική ζωή. Και βεβαίως το ίδιο υπόλογες για τη σηµερινή οξεία οικονοµική κρίση είναι και όλες εκείνες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που επί 35 χρόνια µπλόκαραν, εµπόδισαν, απέτρεψαν τις αυτονόητες και αναγκαίες µεταρρυθµίσεις σε καίριους τοµείς της οικονοµικής, παραγωγικής και διοικητικής δοµής της χώρας.
Τόσο η πολιτική τάξη όσο και η συνδικαλιστική ελίτ συνιστούν τις δύο όψεις του ιδίου νοµίσµατος. Ενα νόµισµα το οποίο πληρώσαµε και θα πληρώνουµε για πολλά χρόνια ακριβά.
Ως εκ τούτου, αν κάτι πρέπει να αλλάξουµε σε αυτήν τη χώρα είναι να ανατρέψουµε, να ξεπεράσουµε, να υπερβούµε το υπάρχον δικοµµατικό σύστηµα.
Ο δικοµµατισµός στη µεταπολιτευτική Ελλάδα µπορεί να ήταν για πολλά χρόνια χρήσιµος γιατί διασφάλιζε κυβερνητική σταθερότητα, όµως είναι γεγονός ότι ταυτόχρονα µπλόκαρε το πολιτικό σύστηµα, οδηγώντας το στη στασιµότητα, την αδράνεια και την αναποτελεσµατικότητα. Ας αντιληφθούµε το αυτονόητο: το ΠΑΣΟΚ και η Νέα ∆ηµοκρατία ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν και πλέον έγιναν καθεστώς. Η πολιτική ζωή του τόπου δεν µπορεί να κινείται άλλο στον αστερισµό του δικοµµατισµού, ο οποίος χρόνια τώρα ανακυκλώνοντας τα αδιέξοδά του, αποµειώνει τις δυνατότητες της χώρας, κρατώντας την καθηλωµένη.
Σήµερα, ολοένα και περισσότερο, οι πολίτες φαίνεται να γυρίζουν την πλάτη τους στα δύο µεγάλα κόµµατα εξουσίας. Ολες οι πολιτικές έρευνες δείχνουν ότι η ανθεκτικότητα του δικοµµατισµού συνιστά παρελθόν. Τα ρήγµατα που έχει υποστεί είναι εµφανή, είναι τα πρώτα σηµάδια µιας υπαρκτής και έντονης πολιτικής κόπωσης.
Όσοι δεν αντιλαµβάνονται το καινούργιο που σιγά σιγά αρχίζει να διαµορφώνεται, δεν µπορούν να κατανοήσουν τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις. ∆εν µπορούν να διαχειριστούν ουσιαστικά και αποτελεσµατικά τα µεγάλα οικονοµικά προβλήµατα, ούτε µπορούν να είναι οι φορείς επίλυσής τους.
Η ∆ηµοκρατική Συµµαχία συνιστά µια νέα πολιτική πραγµατικότητα. ∆εν είναι ένα εφήµερο πολιτικό σχήµα.
Αντίθετα, είναι η πολιτική έκφραση όλων εκείνων των δυνάµεων που πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να χαράξουµε και να περπατήσουµε νέους δρόµους έξω από τα όρια του δικοµµατισµού και των παλιών κοµµάτων.
Είναι ένας πολυδύναµος πολιτικός χώρος στον οποίο συνυπάρχουν προοδευτικές, µεταρρυθµιστικές, εκσυγχρονιστικές δυνάµεις. Είναι ο χώρος που µπορεί να κάνει τη διαφορά απέναντι σε ένα αποστεωµένο, αφυδατωµένο και µπλοκαρισµένο πολιτικό σύστηµα.
Ας το αντιληφθούµε όλοι: την Ελλάδα του Μνηµονίου δεν θα την υπερβούµε στηριζόµενοι στα πολιτικά υποδείγµατα της µεταπολιτευτικής περιόδου. Οι µεταρρυθµιστικές αλλαγές και οι εκσυγχρονιστικές τοµές δεν µπορούν να γίνουν πράξη από τις δυνάµεις εκείνες που µοναδικό τους µέληµα έχουν τη διατήρηση και την εδραίωση της πολιτικής τους κυριαρχίας, αδιαφορώντας πλήρως για την πορεία της οικονοµίας, της Ελλάδας.
ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΛΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου