ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
Ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε τη Νέα Δημοκρατία σε μία περίοδο, κατά την οποία το κόμμα βρίσκονταν στην περιδίνηση της εσωστρέφειας. Με την κόπωση των αλλεπάλληλων αποτυχιών, την έλλειψη οράματος και την αδυναμία έμπνευσης από τους κάθε λογής (αυτό) αποκαλούμενους ‘βαρώνους’. Την κουρασμένη αυτή παράταξη την οδήγησε σε δύο αλλεπάλληλες εκλογικές επιτυχίες. Και όχι μόνο. Δεν επέτρεψε καμιάς μορφής ρεβανσισμό. Διαφύλαξε και βελτίωσε το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που και παγκόσμια πετρελαική κρίση υπήρξε και η κατάρρευση των χρηματαγορών και επενδυτικών κολοσσών είχε συντελεστεί. Έπραξε λοιπόν ότι όφειλε ένας ηγέτης. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία να μεριμνήσει για το καλώς έχειν των πολιτών του. Και όχι των κάθε λογής δεικτών, δημοσιονομικών μεγεθών και των συμφερόντων των κάθε είδους πιστωτών.
Σφάλματα αναμφισβήτητα έκανε. Σε σχέση κυρίως με τις επιλογές του. Των συμβούλων του και των συνεργατών του. Που σε πλείστες όσες περιπτώσεις έδειξαν ανεπάρκεια στη διαχείριση κρίσεων και την άσκηση εξουσίας. Τα λάθη αυτά είχαν αρνητικές επιπτώσεις για τη χώρα. Και ως πολιτικός χρεώθηκε τα λάθη αυτά με τη συντριβή του στις εκλογές του 2009. Και επωμίσθηκε τις ευθύνες του. Χωρίς να επιχειρήσει να τις μεταθέσει σε τρίτους και σε συνεργάτες του, που η ευθύνη επιλογής τους σε κάθε περίπτωση βαρύνει τον ίδιο. Γιατί όπως αναφέρεται και στο διαβόητο ‘Υπόμνημα Πάρκινσον’ στη δίκη για το Γουότεργκειτ ‘..Η αφοσίωση υπήρξε πάντα οδός διπλής κατεύθυνσης’.
Στο έργο του Έρικ Άμπλερ, η Δίκη του Ντέλτσεφ, περιγράφοντας ο πρωταγωνιστής την τακτική για την εξουδετέρωση του αντιπάλου λέει δυσφημείστε και καταστρέψτε τον άντρα και μετά μεταχειριστείτε τον με ασφάλεια σαν εγκληματία’.
Η μακιαβελική αυτή προσέγγιση, βρίσκει ...
προνομιακό πεδίο εφαρμογής στην πολιτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή. Που η διακυβέρνησή του σχεδόν δαιμονοποιήθηκε. Και χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τις ερασιτεχνικές, σπασμωδικές και απρογραμμάτιστες ενέργειες, που επέτειναν και έκαναν ζοφερά τα αδιέξοδα στην Ελληνική οικονομία. Μια τακτική που πολύ πριν τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου είχε στοχοποιήσει τον πρώην επικεφαλής της κυβέρνησης. Για τον απλό λόγο ότι ήταν το ισχυρότερο χαρτί, ο συνεκτικός κρίκος και η ηγετική μορφή μιας ολόκληρης παράταξης.
Τώρα που το μπαράζ του αρνητισμού στο πρόσωπο και το έργο του πρώην πρωθυπουργού, μοιραία ξεκινά να ατονεί, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ορισμένα πράγματα.Ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε τη Νέα Δημοκρατία σε μία περίοδο, κατά την οποία το κόμμα βρίσκονταν στην περιδίνηση της εσωστρέφειας. Με την κόπωση των αλλεπάλληλων αποτυχιών, την έλλειψη οράματος και την αδυναμία έμπνευσης από τους κάθε λογής (αυτό) αποκαλούμενους ‘βαρώνους’. Την κουρασμένη αυτή παράταξη την οδήγησε σε δύο αλλεπάλληλες εκλογικές επιτυχίες. Και όχι μόνο. Δεν επέτρεψε καμιάς μορφής ρεβανσισμό. Διαφύλαξε και βελτίωσε το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που και παγκόσμια πετρελαική κρίση υπήρξε και η κατάρρευση των χρηματαγορών και επενδυτικών κολοσσών είχε συντελεστεί. Έπραξε λοιπόν ότι όφειλε ένας ηγέτης. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία να μεριμνήσει για το καλώς έχειν των πολιτών του. Και όχι των κάθε λογής δεικτών, δημοσιονομικών μεγεθών και των συμφερόντων των κάθε είδους πιστωτών.
Σφάλματα αναμφισβήτητα έκανε. Σε σχέση κυρίως με τις επιλογές του. Των συμβούλων του και των συνεργατών του. Που σε πλείστες όσες περιπτώσεις έδειξαν ανεπάρκεια στη διαχείριση κρίσεων και την άσκηση εξουσίας. Τα λάθη αυτά είχαν αρνητικές επιπτώσεις για τη χώρα. Και ως πολιτικός χρεώθηκε τα λάθη αυτά με τη συντριβή του στις εκλογές του 2009. Και επωμίσθηκε τις ευθύνες του. Χωρίς να επιχειρήσει να τις μεταθέσει σε τρίτους και σε συνεργάτες του, που η ευθύνη επιλογής τους σε κάθε περίπτωση βαρύνει τον ίδιο. Γιατί όπως αναφέρεται και στο διαβόητο ‘Υπόμνημα Πάρκινσον’ στη δίκη για το Γουότεργκειτ ‘..Η αφοσίωση υπήρξε πάντα οδός διπλής κατεύθυνσης’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου