Μετά εξασκήθηκα στη διαίρεση.
Αρχισα να προσθέτω
μ' επιτυχία θα 'λεγα.
Μόνο στην αφαίρεση
δεν μπόρεσα να συνηθίσω
Ν. Μοσχοβάκος, Γιατί;
Είμαστε μια χώρα στα όριά της. Δεν εννοώ τα όρια αντοχής των ...
θεσμών και ανοχής των πολιτών. Ούτε τα όρια υποκρισίας και ακρισίας πολλών παραγόντων της δημόσιας ζωής. Αναφέρομαι στα όρια της παράκρουσης. Εχει κανείς την αίσθηση ότι εδώ και πολύ καιρό δεν υπάρχει στον τόπο ούτε μια σταθερά για να μπορεί κάποιος να (συν)κρατηθεί.
ΡΕΥΣΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ τα πάντα. Σχετικοποιήθηκαν οι αξίες. «Συμψηφίζονται» οι καλοί με τους κακούς. Εντοπίζονται οι νεκροί αλλά διαφεύγουν οι ζωντανοί.
Η πολιτική έχει γίνει ένα μακάβριο έργο για ζόμπι, τα οποία κρύβονται τη μέρα από τον ήλιο της διαφάνειας και «μασκαρεύονται» το βράδυ για να γλιτώσουν από το κυνήγι της Νέμεσης.
ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ και σκοτωνόμαστε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στα γήπεδα, στις πλατείες, στις πορείες, με σφαίρες, με ενέσεις, με άμετρη βία, χωρίς κατά βάθος να γνωρίζουμε ούτε το λόγο ούτε τον (πραγματικό) εχθρό.
ΚΙ όταν έρθει (αν έρθει) η ώρα της λογοδοσίας (ή της απολογίας), έχουμε έτοιμη, στο εσωτερικό τσεπάκι της ιδεοληψίας μας, την εύκολη απάντηση: «Οι άλλοι άρχισαν πρώτοι», «Εχει ξαναγίνει και δεν τιμωρήθηκαν οι ένοχοι», «Γιατί τώρα αποφασίσατε να εφαρμόσετε το νόμο;».
Η ΟΠΟΙΑ απάντηση ή λογική επιχειρηματολογία σ' αυτή την παράκρουση έπαψε να έχει νόημα. Ο ανορθολογισμός γέννησε την ανομία, η ανομία γέννησε τη βία και η βία έγινε επιδημικό στοιχείο του ελληνικού μοντέλου πολιτικής και κοινωνικής «μαγκιάς». Πόσοι και πόσοι πολιτικοί ηγέτες δεν δοξολογούν καθημερινά μορφές εγκληματικής βίας (και όχι βέβαια πολιτικής αντίστασης); Πόσοι και πόσοι διανοούμενοι δεν αναλύουν το οργανωμένο (και αδίστακτο) έγκλημα με (ρομαντικούς-αφελείς;) όρους ευαισθησίας προς το «διαφορετικό»;
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ. Δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογείς όταν το έθνος βρίσκεται σε παράκρουση και μερικοί χαρακτηρίζουν αυτή την κατάσταση απελευθερωτική, επαναστατική ή αντιεξουσιαστική.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά ένας ηγέτης που θα σφυρίξει τη λήξη του προσυνεννοημένου αγώνα και θα ονομάσει το 2011 έτος Μηδέν της ελληνικής Ιστορίας.
ΜΟΝΟ αν αρχίσουμε από το Μηδέν δεν θα μπορούμε να επικαλούμαστε συμψηφιστικά τα λάθη του παρελθόντος.
ΥΓ. Εξακολουθεί να ισχύει για όλους (αριστερούς, δεξιούς, αναρχικούς, πλούσιους, φτωχούς, ευρωπαϊστές και διεθνιστές) η αρχή ότι «η ζωή κάθε ανθρώπου αξίζει όσο η ζωή κάθε ανθρώπου»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου